Friday, August 16, 2013
බුද්ධ දර්ශනය අදේශපාලනිකයි ද??
බුද්ධ දර්ශනය යනු ප්‍රමුඛ වශයෙන් පුද්ගල කේන්ද්‍රීය වූ දර්ශනයක් මිස සමාජ කේන්ද්‍රීය වූ දර්ශනයක් නොවේ. සමාජය ඉලක්ක ගත වූ දර්ශනවාදී ප්‍රවේශයන් එහි සමහර අවස්ථාවලදී පෙනෙන්නට තිබුන ද එහිද අන්තර්ගත දාර්ශනික හරය වන්නේ සමජය ගොඩ නැගෙන්නේ පුද්ගල එකතුවකින් වන නිසා, පුද්ගල කේන්ද්‍රීය වර්ධනය හරහා සමාජ සංවර්ධනය සිදු වේ යන්න මිස අනෙකක් නොවේ. මෙය සමාජයක් තුල පුද්ගල අනන්‍යතාවයට දොයිතුවක වටිනාකමක් නොදෙන මාක්ස්වාදී ප්‍රවේශයකට වඩා අති සාධාරණ ප්‍රවේශයකි. නමුත් මෙහි තවත් පැත්තක් ඇත. බුද්ධ දර්ශනය ගැබ් වූ සංස්කෘතියක් තුලින් සමාජයට වන බලපෑමයි. බුද්ධ දර්ශනය ප්‍රමුඛ ලෙස සමාජ කේන්ද්‍රීය නොවුනද, ඒ ආශ්‍රිතව ගොඩ නැගෙනා සංස්කෘතියක් තුල පවත්නා හර පද්ධතීන් ගොඩ නැගෙන්නේ නිර්වාණයට සාපේක්ශව නිසා එබදු සමාජයක පවත්නා හර පද්ධතීන් ( කෙටියෙන් කිවහොත් හොද නරක තීරණය වන නිර්ණායක )මානව සබදතා, ඉවසීම, උපේක්ශාව, මෛත්‍රිය ආදී සංකල්ප ඇසුරෙන් ගොඩ නැගෙන උත්තරීතර එකක් වෙයි. එහෙයින්ම එය අති ප්‍රබල සමාජමය වටිනාකමක් ඇති දර්ශනයක් බවට නිසගයෙන් පත් වෙයි. බුද්ධ දර්ශනය පුද්ගල කේන්ද්‍රීය වුවද ඒ හා ඒකාබද්ධ වූ වසර දහස් ගණනක් ඈතට දිව යන සංස්කෘතියක් සහිත වූ රටක් තුල බුද්ධ දර්ශනයට යම් දේශපාලනික අර්ථයක්, ප්‍රවේශයක් හෝ වටිනාකමක් ලැබෙන්නේ මෙන්න මේ කාරණාව නිසාය.
බුද්ධ දර්ශනය තුලින් ගොඩ නැගුනු ජීවන හර පද්ධතිය යුරෝපීය මධ්‍යතන යුගයේ පල්ලිය තුලින් ඇති කල ආකාරයේ පීඩිත කෘතිම සභ්‍යත්වක් නොවේ. එය ජීවන වටිනාකම් ජනයා තුලට අවබෝධයෙන් ඇතුල් කල අවබෝධී සභ්‍යත්වයකි. දේශපාලනික හා සමාජමය අර්ථයකින් බුද්ධ දර්ශනයේ වටිනාකම කිව නොහැකි තරම් වන්නේත් මේ නිසාය.
මේ කාරණය නිසා බුද්ධ දර්ශනය හා එසේ වන්නේ නම් නොවැලැක්විය හැකි ලෙස බෞද්ධ සංස්කෘතිය යම් රටකින් වැනසී යාමේ තර්ජනයකට මුහුණ දෙයි නම් ඊට එරෙහිව පාලනයකින් යුතුව හා සදාචාරාත්මක ලෙස නැගී සිටීමේ පූර්ණ අයිතිය බෞද්ධයන් සතු වේ. මන් ද එකී බෞද්ධ සංස්කෘතියත් සමග වැනසී යන්නේ උත්තරීතර වූ මානුශීය ගුණාංග හා හර පද්ධතීන් රැසක් බැවිනි. සියවස් ගණනක උරුමයක් බැවිනි. සමහර මොඩර්න් බෞද්ධයින් 'බුදු හාමුදුරුවෝ කියල තියද ඔහොම කරන්න කියල. අපි උපේක්ශාවෙන් ඉමු' යයි පවසන්නේ පුද්ගල කේන්ද්‍රීය දර්ශනයක් වුවද එහි ඇති සමාජමය පැති කඩ ඔවුන්ට ග්‍රහනය නොවන නිසාය. බුදු පිලිම, විහාරස්ථාන හෝ වෙනත් පූජ්‍යමය වස්තූන් සියල්ල අනිත්‍ය වුවද නිස්සාර වුවද සමාජයක් තුල බෞද්ධ දර්ශනය හා සංස්කෘතිය අඛන්ඩව පවත්වා ගැණීම උදෙසා මේ සියල්ල අනුපමේය වූ කාර්යභාරයක් ඉටු කරයි.
නමුත් මෙලෙස ගන්නා වූ ක්‍රියාමාර්ගයන් සියල්ල බෞද්ධ හර පද්ධති හා සීමාවන් තුල සිදුවන ඒවා විය යුතුය. යම් හෙයකින් එකී ක්‍රියාමාර්ගයක් යලි ප්‍රතිවර්තී ලෙස බෞද්ධ හර පද්ධතීන්ම උලංඝනය කරයි නම්. ඡේදනය කරයි නම් හා බෞද්ධ චින්තනයට පටහැනි වේ නම් එයින් බෞද්ධ සංස්කෘතිය රැක ගැණීමේහි ලා වන ධනාත්මක ප්‍රගමනයක් නැත. එකී ක්‍රියාමාර්ගයන් බෞද්ධ සංස්කෘතිය රටකින් වද කිරීමට හා නැසීමට හේතු වෙයි. කල කෝලාහල ඇති කරමින්, වෙලද සල් ගිනි තියමින්, සංඝ රත්නයේ ගෞරවය කෙලෙසමින් නාඩගම් නැටීම බෞද්ධ දර්ශනය රැක ගැනීමේහි ලා දොයිතුවක කාර්යයක් ඉටු නොකරන්නේ මේ නිසාය. එසේ යම් බුද්ධ දර්ශනය රැක ගැණීමේහි ලා සමාජමය, භෞතිකමය ක්‍රියාවලියක් සිදු වන්නේ නම් එය අභ්‍යන්තර සංශෝධනවාදී විය යුතුය. ජනයා තුල භක්තිය හා ධර්මාවබෝධය වැඩි කරලන්නක් විය යුතුය. බෞද්ධ දර්ශනය ගෞරවයට පාත්‍ර කරවන්නක් විය යුතුය. විරෝධතාවක් නම් බෞද්ධ හර පද්ධතීන් තුල සිට සිදු වන්නක් විය යුතුය.
උදාහරණයක් ලෙස මිශනාරි තර්ජනයට දැඩි ලෙස ශ්‍රී ලංකාව මුහුණ දී, සියලු ධනවතුන්,ප්‍රභූවරුන් පාහේ අන්‍යාගමීකරණය වෙමින් පැවති යුගයක, බෞද්ධ ශාසනයේ උන්නතිය වෙනුවෙන් මිගෙට්ටුවත්තේ ගුණානන්ද හිමියන් කල පානදුරාවාදය අතිශය ධනාත්මක සමාජමය ක්‍රියාවලියක් වන්නේ එම නිසාය. එය බෞද්ධ ජනයා තුල ධර්මාවබෝධය ද භක්තියද වැඩි කරන සුලු වූ අතර මිශනාරි ව්‍යාපාරය මතවාදී තලයේ බුද්ධිමය වශයෙන් පරාජය කල ඓතිහාසික සංසිද්ධියකි. සමාජය තුල වටිනාකමින් ඇද වැටෙමින් තිබූ බෞද්ධ කම නව ජීවයක් ලබා ජනයා තුල අභිමානයක් ඇති කරවීමට මෙය සමත් විය.
'බුදු හාමුදුරුවො කියල තියද වාද කර කර ඉන්න කියල' වැනි මොඩර්න් බෞද්ධයන්ගේ ගොන් කතා පුස්සක් වන්නේ මා ඉහත කී බෞද්ධ දර්ශනය තුල ඇති සමාජමය වටිනාකම හා දේශපාලනික අර්ථය නිසාය.
තවත් උදාහරණයක් ගතහොත් මෑත යුගයේ සෝම හිමියන් කල සමාජමය විප්ලවයද ධනාත්මක වූ අභ්‍යන්තර සංශෝධනවාදී ස්වරූපයක් ගත් එකක් විය. බෞද්ධ සංස්කෘතිය තුල වූ මිත්‍යාවන්ට වෙලෙන්දන්ට සහ හොරුන්ට ජීවිත අවදානමද නොතකා කල පහර ගැසීම බෞද්ධ සමාජය තුල විශාල පුනර්ජීවනයකට හා සාමකාමී නැගිටීමකට හේතු විය. අතිශය දීර්ඝ ධර්ම චාරිකා පා ගමනින් වඩිමින් බුද්ධි කලම්බන සුලු වූ මධුර ධර්ම දේශනා කරමින් එතුමා කල සේවය නිසා සමස්ත බෞද්ධ සමාජය නව පුනර්ජීවයක් ලැබීය.
ධනාත්මක වූ බෞද්ධ විප්ලවයන් අපේ රටට අවශ්‍යය. බෞද්ධ දර්ශනය හා සංස්කෘතිය රටක් තුල අඛන්ඩව පවත්වාගෙන යාමට ඒවා අවශ්‍යය. නමුත් වර්තමාන බෞද්ධ විප්ලවයක් කරනවානම් එය අනිවාර්යයෙන් අභ්‍යන්තර සංශෝධනවාදී විය යුතුය. ගරා වැටී තිබෙන සංඝ සමාජය ගොඩ ගැනීම ප්‍රමුඛ අවශ්‍යතාවයය. අනුන්ගෙ ඇහේ රොඩ්ඩ සෙවීමට කලින් එය කල යුතුය. මන්ද බෞද්ධ සංස්කෘතිය මෙරටින් තුරන් වී ගිය දවසට උත්තරීතර වූ හරපද්ධතියක් සංස්කෘතියක් මෙරටින් වැනසී යනවා මදිවාට දැණටම නොගැළපෙන ආර්ථිකමය හා දේශපාලනික තුල අතෘප්තිකරව වැලේ වැල් නැතිව සිටින මෙරට ජනයා සමාජය හා ජිවන රටාව තුලද අතෘප්තිකර වී නන්නත්තාර අනන්‍යතා රහිත සොම්බී ගණයේ අය්යලා ටිකක් වීම නොවැලැක්විය හැකි නිසාය.
Saturday, March 30, 2013
බස ගැන යමක්...
ස්වභාවිකව ගොඩ නැගෙන හා පරිණාමය වන ඕනෑම සංස්කෘතියක, එකී සංස්කෘතිය හා එතුලින් බිහි වන ඕනෑම භෞතික හා භෞතික නොවන නිර්මාණයක් අතර සංගත බවක් වෙයි. වෙනත් අයුරකින් කිවහොත් යම් සංස්කෘතියක් තුලින් බිහි වන ඕනෑම නිර්මාණයක් හා දැනුමක් එකී සංස්කෘතියේම ප්‍රතිබිම්භයක් / පිලිබිඹුවක් වෙයි. එම නිර්මාණය හෝ දැනුම එය බිහි වූ සංස්කෘතියේ චින්තනයේ ප්‍රකාශනයක් වෙයි.යම් සංස්කෘතියක් හා චින්තනයක් පදනම් කොට ගෙන ගොඩ නැගෙන ගෘහ නිර්මාණය, සංගීතය, භාශාව කලාව ආදී සියල්ල එකී සම්ප්‍රදායන් තුල ජීවත් වන මිනිසුන්ගේ චින්තන සම්ප්‍රදායෙහි ප්‍රතිබිම්භයක් වේ.
භාෂාව මෙකී නිර්මාණ අතුරින් ඉතා වැදගත් තැනක් ගනී. භාශාව යනු යම් සංස්කෘතියක පිහිටන ජන කොට්ඨාශයකගේ ප්‍රකාශන මාධ්‍යය වන අතර එම නිසාම භාෂාව එකී ජන කොට්ඨාශයේ චින්තනයේ සෘජු පිළිබිඹුවයි. භාශාව යනු සංකෘතියේ නිර්මාණයක් වන අතර සංස්කෘතියද පෙරලා භාශාව තුලින් යම් පමණකට පෝශණය වෙයි. මේවා එකිනෙක සම්බන්ධ වන පදනම වන්නේ චින්තනයයි. භාශාව යනු චින්තනයේම ප්‍රතිබිම්භයක් වන අතර භාශාව තුලින් චින්තයද පෙරලා වෙනස් කරයි. මේවා අතර ඇත්තේ අතිශය සංගත චක්‍රීය සබදතාවයකි. මාක්ස්වාදය තුලද "භාශාව යනු විඥ්ඥානයේ ප්‍රකාශන ස්වරූපය" ලෙස සදහන්ය.
මෙකී අර්ථයෙන් ගත් කල සිංහල භාශාව යනු මෙරට මුල් බැස ගත් බෞද්ධ සම්ප්‍රදාය හා සංයුක්ත චින්තනය මත පදනම් වූ අලංකෘත වූද, යෙදීමෙන් අති පොහොසත් වූ ද, උත්තර මානුශීය සබදතා හා අති උත්කෘෂ්ඨ වූ අචාර ධර්ම පද්ධතියක් ප්‍රකාශනය කරන්නා වූද මාධ්‍යයයි. කලින් සදහන් කල පරිදි භාශාව සංස්කෘතියෙන් පෝශනය වන්නකි. සිංහල භාශාව යනු හුදු වචන ගොන්නක් නොවේ. සිංහල භාශාව පිටුපස "නැන්දලා, මාමලා, බාප්පලා, පුන්චිලා, ආච්චිලා, සීයලා, මද්දු තාත්තලා, ලොකු තාත්තලා" වැනි මානුශීය සබදතාවයන් රැසක් ද ආප්තෝප දේශ, ජන කතා, බෞද්ධ සාහිත්‍ය, ජාතක කතා, ලෝ වැඩ සගරාව, ලෝකෝපකාරය, අතොරක් නොමැති වූ උපදේශාත්මක කාව්‍ය ආදී එකී මෙකී නොකී දහසකුත් ආචාර විධි, සාරධර්ම හා හර පද්ධතීන් රැසක් කැටි කොට ගත් කාරණා දහසක් අඩංගුය
වර්තමාන බොහෝ මුග්ධ දෙමවුපියන් සිය පොඩි එවුන්ගේ මවු බස ඉංග්‍රීසි කිරීමට තැත් කරන්නේ නිශ්චිත දේශපාලනික කාරණාවක් හා සංස්කෘතිමය ආධිපත්‍ය පිලිබද පුහු හීනමානයික හැගීමක් නිසා මිස අන් කාරණාවක් නිසා නොවේ. මෙම මුග්ධ දෙමවුපියන්ට තමන් සිදු කරන රට ගොන් කම ගැන අවබෝධ වන්නේ තවත් පරම්පරා දෙකක් ඉකුත්ව ගිය පසුවය. මෙයින් අදහස් කරන්නේ මවු බස ඉංග්‍රීසි වූවන් නිහීන හෝ ත්‍රාඩ පුද්ගලයන් බැව් නොවේ. නමුත් අධිපරිභෝජනවාදී හා අතිශය පෞද්ගලිකත්වය ඉස්මතු වූ සංකෘතියක් තුලින් බිහිවූ භාශාවක් වන ඉංග්‍රීසිය තුල හා එය පිටුපස පවතිනා ආචාරධර්ම හා හර පද්ධතීන්ද එය බිහි වූ සංස්කෘතියේම පිලිබිඹුවක් පමණි. ඔවුනට සාපේක්ශව ඔවුන්ගේ හර රාමූන්ට සාපේක්ශව එය වැරදි නැත. බටහිර රටක පෞද්ගලිකත්වය ඉස්මතු වී දරුවන් වයෝවුර්ධ දෙමාපියන් හැර දැමීම එතරම් අවුලක් නොවන්නේද, පෙරදිග රටක එය අවුලක් වන්නේද එම නිසාය.
බෞද්ධ සංස්කෘතියෙන් පෝෂණය වූ ශ්‍රේශ්ඨ හර පද්ධතීන්ගෙන් පොහොසත් සිංහල සාහිත්‍යයෙන් ආඪ්‍ය වූ අති අලංකෘත සිංහල භාශාව තමන්ට උරුමයෙන් ලැබී තිබියදී එයට පහරමින් හුදු මාන්නයෙන් හා පුහු හීනමානයෙන් සන්නද්ධව දරුවන් සුද්දන් කිරීමට පොලවේ පස් කමින් වලින් කන අහින්සක මුග්ධ ගොන් බදින කනු වලට කල ගොන්කම සිහි වන්නේ එකී දරුවන් විසින්ම තම තමන් මහලු මඩමට ගාල් කල පසුය. නැතහොත් තමන්ට ඕන කුදයක් ගහගන්නට යයි කියා රටින් තොලොන්චි වී ගිය කලය.
භාෂාව මෙකී නිර්මාණ අතුරින් ඉතා වැදගත් තැනක් ගනී. භාශාව යනු යම් සංස්කෘතියක පිහිටන ජන කොට්ඨාශයකගේ ප්‍රකාශන මාධ්‍යය වන අතර එම නිසාම භාෂාව එකී ජන කොට්ඨාශයේ චින්තනයේ සෘජු පිළිබිඹුවයි. භාශාව යනු සංකෘතියේ නිර්මාණයක් වන අතර සංස්කෘතියද පෙරලා භාශාව තුලින් යම් පමණකට පෝශණය වෙයි. මේවා එකිනෙක සම්බන්ධ වන පදනම වන්නේ චින්තනයයි. භාශාව යනු චින්තනයේම ප්‍රතිබිම්භයක් වන අතර භාශාව තුලින් චින්තයද පෙරලා වෙනස් කරයි. මේවා අතර ඇත්තේ අතිශය සංගත චක්‍රීය සබදතාවයකි. මාක්ස්වාදය තුලද "භාශාව යනු විඥ්ඥානයේ ප්‍රකාශන ස්වරූපය" ලෙස සදහන්ය.
මෙකී අර්ථයෙන් ගත් කල සිංහල භාශාව යනු මෙරට මුල් බැස ගත් බෞද්ධ සම්ප්‍රදාය හා සංයුක්ත චින්තනය මත පදනම් වූ අලංකෘත වූද, යෙදීමෙන් අති පොහොසත් වූ ද, උත්තර මානුශීය සබදතා හා අති උත්කෘෂ්ඨ වූ අචාර ධර්ම පද්ධතියක් ප්‍රකාශනය කරන්නා වූද මාධ්‍යයයි. කලින් සදහන් කල පරිදි භාශාව සංස්කෘතියෙන් පෝශනය වන්නකි. සිංහල භාශාව යනු හුදු වචන ගොන්නක් නොවේ. සිංහල භාශාව පිටුපස "නැන්දලා, මාමලා, බාප්පලා, පුන්චිලා, ආච්චිලා, සීයලා, මද්දු තාත්තලා, ලොකු තාත්තලා" වැනි මානුශීය සබදතාවයන් රැසක් ද ආප්තෝප දේශ, ජන කතා, බෞද්ධ සාහිත්‍ය, ජාතක කතා, ලෝ වැඩ සගරාව, ලෝකෝපකාරය, අතොරක් නොමැති වූ උපදේශාත්මක කාව්‍ය ආදී එකී මෙකී නොකී දහසකුත් ආචාර විධි, සාරධර්ම හා හර පද්ධතීන් රැසක් කැටි කොට ගත් කාරණා දහසක් අඩංගුය
වර්තමාන බොහෝ මුග්ධ දෙමවුපියන් සිය පොඩි එවුන්ගේ මවු බස ඉංග්‍රීසි කිරීමට තැත් කරන්නේ නිශ්චිත දේශපාලනික කාරණාවක් හා සංස්කෘතිමය ආධිපත්‍ය පිලිබද පුහු හීනමානයික හැගීමක් නිසා මිස අන් කාරණාවක් නිසා නොවේ. මෙම මුග්ධ දෙමවුපියන්ට තමන් සිදු කරන රට ගොන් කම ගැන අවබෝධ වන්නේ තවත් පරම්පරා දෙකක් ඉකුත්ව ගිය පසුවය. මෙයින් අදහස් කරන්නේ මවු බස ඉංග්‍රීසි වූවන් නිහීන හෝ ත්‍රාඩ පුද්ගලයන් බැව් නොවේ. නමුත් අධිපරිභෝජනවාදී හා අතිශය පෞද්ගලිකත්වය ඉස්මතු වූ සංකෘතියක් තුලින් බිහිවූ භාශාවක් වන ඉංග්‍රීසිය තුල හා එය පිටුපස පවතිනා ආචාරධර්ම හා හර පද්ධතීන්ද එය බිහි වූ සංස්කෘතියේම පිලිබිඹුවක් පමණි. ඔවුනට සාපේක්ශව ඔවුන්ගේ හර රාමූන්ට සාපේක්ශව එය වැරදි නැත. බටහිර රටක පෞද්ගලිකත්වය ඉස්මතු වී දරුවන් වයෝවුර්ධ දෙමාපියන් හැර දැමීම එතරම් අවුලක් නොවන්නේද, පෙරදිග රටක එය අවුලක් වන්නේද එම නිසාය.
බෞද්ධ සංස්කෘතියෙන් පෝෂණය වූ ශ්‍රේශ්ඨ හර පද්ධතීන්ගෙන් පොහොසත් සිංහල සාහිත්‍යයෙන් ආඪ්‍ය වූ අති අලංකෘත සිංහල භාශාව තමන්ට උරුමයෙන් ලැබී තිබියදී එයට පහරමින් හුදු මාන්නයෙන් හා පුහු හීනමානයෙන් සන්නද්ධව දරුවන් සුද්දන් කිරීමට පොලවේ පස් කමින් වලින් කන අහින්සක මුග්ධ ගොන් බදින කනු වලට කල ගොන්කම සිහි වන්නේ එකී දරුවන් විසින්ම තම තමන් මහලු මඩමට ගාල් කල පසුය. නැතහොත් තමන්ට ඕන කුදයක් ගහගන්නට යයි කියා රටින් තොලොන්චි වී ගිය කලය.
ශ්‍රී ලාංකීය දේශපාලනය තුල ග්‍රාමීය සිංහල බෞද්ධයා...
ශ්‍රී ලංකා සමාජය තුල ග්‍රාමීය සිංහල බෞද්ධ තරුණයා යනු නිදහසෙන් පසු ශ්‍රී ලාංකික ඉතිහාසය පුරාවටම රැවටීමට භාජනය වූ, විවිධ දේශපාලනික මතවාදයන්ගේ අතකොලු බවට විවිධ කාලප්‍රාන්තර වල දී පත් වූ එනමුදු තවමත් විමුක්තියක් නොලැබූ, එහෙත් රටේ ගමන් මග විවිධ අවස්තාවන්හිදී සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් කිරීමට තරම් අතිශය ප්‍රබල විභවයක් සහිත වූ අරුම පුදුම සමාජ කොට්ඨාශයයි.
ජවිපෙ යනු ශ්‍රී ලාංකික දේශපාලනික ඉතිහාසය තුල ප්‍රධාන වශයෙන්ම අරක් ගත් ග්‍රාමීය පීඩිත සිංහල තරුණයන්ගේ දේශපාලන පක්ශයයි. මෙයින් අදහස් කෙරෙන්නේ එය ශ්‍රී ලාංකීය දේශපාලනික ඉතිහාසය තුල පීඩිත ජනතාවට කිසියම් ඊනියා විමුක්තියක් හෝ රැකවරණයක් හෝ නිවැරදි වාම වාදී දේශපාලනික විඥ්ඥානයක් සැපයූ බව නොවේ. ග්‍රාමීය සිංහල බෞද්ධ ජනතාව එහි ඓතිහාසික යාන්ත්‍රණය තුල ජීව ශක්තිය/ඉන්ධනය/ප්‍රධාන ශ්‍රම බලකාය හා ගාමක විභවය වූ බවය. 89 විපලවයට සාපේක්ශව උගතුන්/වියතුන්ගෙන් සමන්විත වූයේයයි සම්මත 71 කැරැල්ලේදී පවා විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍යයින් / උපාධිධාරීන් හා වියතුන්ගෙන් සමන්විත වූයේ පක්ශ යාන්ත්‍රණයේ ඉහල තලයේ, එනම් නායකත්වයේ පමණි. එකී ඊනියා අරගලයේදී පවා පක්ශ යාන්ත්‍රණයේ ශ්‍රම බලකාය වූයේ ග්‍රාමීය රැකියා විරහිත සිංහල බෞද්ධ තරුණයන් මිස අන් කවරෙකුත් නොවේ. එහි අ.පො.ස. උසස් පෙල තෙක් වත් ඉගෙනුම ලැබූ අය සිටියේ 5.7% පමණි. 89 තත්වය මීටත් වඩා ලොල් සහගත වන අතර ඒගැන කතා කිරීම පවා නිශ්ඵලය.
කුමනාර්ථයෙන් ගත්තද ජවිපෙ යනු සාම්ප්‍රදායික මාක්ස්වාදී චින්තනය අනුගමනය කල සාම්ප්‍රදායික වාමවාදී පක්ශයක් නොවේ. අඩු තරමේ එහි ආරම්භයේදී වත් එය එවැනි පක්ශයක් නොවීය. ජවිපෙ නිර්මාතෘ රෝහණ විජේවීරගේ දේශපාලන න්‍යායන් දෙස බලනකල ඔහු ඓතිහාසීය භෞතිකවාදය කෙසේ වෙතත් දයලෙක්තික භෞතික වාදය ගැනනම් ගැඹුරු දැනුමක් තිබූ අයෙකු නොවූයෙක් බැව් පැහැදිලිය. රාජ්‍ය භාෂා පනත සබැදි සිදුවීම් සමුදායත් සමග එවකට ලාංකීය සමාජයේ ඇති වී තිබූ සිංහල බෞද්ධ ප්‍රබෝධය ප්‍රයෝජනයට ගත් ඔහු සිංහල බෞද්ධ තරුණයා සිය පක්ශය වටා ඒකරාශී කරගනු පිණිස සාම්ප්‍රදායික වාමවාදී චින්තනයෙන් සම්පූර්ණයෙන් පීලි පනිමින් ද්‍රවිඩ කම්කරුවා යනු 'ප්‍රති විප්ලවවාදී බලවේගයක්' ලෙස හදුන්වමින්, 'ඉන්දියානු ව්‍යාප්තවාදය' නැමැති ඔහුගේ සුප්‍රසිද්ධ පන්තියෙන් එය න්‍යායික වශයෙන් ද ඔප්පු කරමින් ග්‍රාමීය සිංහල බෞද්ධ තරුණයා සිය පක්ශය වෙත බිලී බා ගත්තේය. ඔහු මෙය අවංක විප්ලවවාදී අරමුණකින් ඉටු කලේද නැති නම් පැවති සමාජීය දේශපාලනික තත්වය උපක්‍රමශීලීව ප්‍රයෝජනයට ගත්තේද යන්න පැහැදිලි නැති වුවත් විජේවීරගේ දේශපාලන න්‍යායන් පිලිබද විග්‍රහයකට යාම මෙම ලිපියේ අරමුණ නොවන බැවින් ඒ පිලිබද තව දුර විග්‍රහයකට යාම මෙතනින් නවත්වමි.
අද වන විට ජවිපෙ තුල මෙම සිංහල බෞද්ධ ග්‍රාමීය තරුණයා කෙරෙහි තිබූ ග්‍රහණය සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ නැති බංගස්තාන කොට මහින්ද රාජපක්ශ රජය එය සිය දේශපාලනික ව්‍යාපාරයේ ප්‍රධානතම බලවේගය බවට පත් කොට ඇත. ග්‍රාමීය සිංහල බෞද්ධ ඡන්දය ඔහුගේ ප්‍රධානතම තුරුම්පුවයි. විජේවීර වෙනුවට රැකියා විරහිත ග්‍රාමීය තරුණයාගේ ගැලවුම් කරුවා බවට නාමල් රාජපක්ශ බවට පත්ව ඇත. විශ්ව විද්‍යාල වරම් නොලැබූ ග්‍රාමීය තරුණයින් කෙතරම් ප්‍රමාණයක් සිය විමුක්තිය උදෙසා නාමල් රාජපක්ශ වෙත වසරකට පිහිට සොයා එන්නේ දැයි මදක් අවධානය යොමු කල විට මෙය උදක්ම පැහැදිලි වනු ඇත. එහෙත් මෙය කිසි සේත්ම ග්‍රාමීය තරුණයා වෙත ආලෝකය උදා වීමක් නම් නොවේ.
1948 අප නිදහස ලබා ගත්තද අද වන තාක් යටත් විජිත සමයේදී විනාශ වූ ගැමි ජනයාගේ සමාජ සංවිධානගත පැවත්ම සහ ඔවුන්ගේ ජීවන තත්වය ආරක්ශා කිරීමට, එය නැවත ගොඩනැගීමට හා ඔවුන්ට සාර්ථක විකල්පයක් සැපයීමට කිසිදු දේශපාලනික බලවේගයක් සමත්ව නැත.එවන් උවමනාවක් හෝ ඒ සදහා අවශ්‍ය නිවැරදි දැක්මක් හෝ සාර්ථක රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තියක් කිසිවෙකුටත් තිබුනේද නැත. සමස්ත ආර්ථිකය මුල් කරගත් පාලන රටාවක් වූ යටත් විජිත සමය තුල විනාශ වූ වාරිමාර්ග, අහිමි වූ ඉඩම් හා ආදේශක භාණ්ඩ, විවුර්ත ආර්ථික ක්‍රමය වැනි සංසිද්ධි ගනනාවක් නිසා පැවති ජීවන ක්‍රමය අවුල් වියවුල් වීඅසරණ වූ ඔවුන් අද එලොවටත් මෙලොවටත් නැති පිරිසක් බවට පත්ව සිටී. නිදහස් අධ්‍යාපනය නිසා එල්ලීමට යම් පිදුරු ගහක් තිබ්බද, වසරකට බිහිවන උපාධිධාරීන් සංඛ්‍යාවට සරිලන රැකියා ප්‍රමාණයක් සැපයීමට නොහැකි නිසා ග්‍රාමීය තරුණයා අදටත් පීඩිත අසහනකාරී අතෘප්තිකර සමාජ කොට්ඨාශයක් බවට පත්ව සිටී.
මෙම අර්බුදයට නිවැරදි විසදුමක් ලබන තෙක් විවිධ දේශපාලනික පක්ශ ඉදිරියටත් ඔවුන්ව සිය සුඛ විහරණය සදහා බිලී බාගනු ඇත. ඔවුන්ව නිවැරදි දේශපාලනික විඥ්ඥානයක් සහිත සත්වයන් බවට පත්වන තුරු රස්සාවට, ගමේ පාරට, පෞද්ගලික උදව්වට ඡන්දය දෙන ඔවුන් තුලින් බිහි වන ත්‍රාඩ දේශපාලනයද නොනවතිනු ඇත. මන්ද දේශපාලකයා යනු අමුතු සත්වයෙකු නොව එකී රටේ ජනතාවගේම ප්‍රතිබිම්භයක් වන බැවිනි. නමුත් මෙකී අර්බුදයට ස්ථිර සාර විසදුමක් දීමට දේශපාලකයාට ද උවමනාවක් නැත. මන්ද මෙම පීඩිත සමාජ පන්තිය ඉදිරියටද සිය දේශපාලනික මතවාදයන් වෙනුවෙන් බිලී බා ගැනීමට ඔවුනට අවශ්‍ය නිසාය.
ජවිපෙ යනු ශ්‍රී ලාංකික දේශපාලනික ඉතිහාසය තුල ප්‍රධාන වශයෙන්ම අරක් ගත් ග්‍රාමීය පීඩිත සිංහල තරුණයන්ගේ දේශපාලන පක්ශයයි. මෙයින් අදහස් කෙරෙන්නේ එය ශ්‍රී ලාංකීය දේශපාලනික ඉතිහාසය තුල පීඩිත ජනතාවට කිසියම් ඊනියා විමුක්තියක් හෝ රැකවරණයක් හෝ නිවැරදි වාම වාදී දේශපාලනික විඥ්ඥානයක් සැපයූ බව නොවේ. ග්‍රාමීය සිංහල බෞද්ධ ජනතාව එහි ඓතිහාසික යාන්ත්‍රණය තුල ජීව ශක්තිය/ඉන්ධනය/ප්‍රධාන ශ්‍රම බලකාය හා ගාමක විභවය වූ බවය. 89 විපලවයට සාපේක්ශව උගතුන්/වියතුන්ගෙන් සමන්විත වූයේයයි සම්මත 71 කැරැල්ලේදී පවා විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍යයින් / උපාධිධාරීන් හා වියතුන්ගෙන් සමන්විත වූයේ පක්ශ යාන්ත්‍රණයේ ඉහල තලයේ, එනම් නායකත්වයේ පමණි. එකී ඊනියා අරගලයේදී පවා පක්ශ යාන්ත්‍රණයේ ශ්‍රම බලකාය වූයේ ග්‍රාමීය රැකියා විරහිත සිංහල බෞද්ධ තරුණයන් මිස අන් කවරෙකුත් නොවේ. එහි අ.පො.ස. උසස් පෙල තෙක් වත් ඉගෙනුම ලැබූ අය සිටියේ 5.7% පමණි. 89 තත්වය මීටත් වඩා ලොල් සහගත වන අතර ඒගැන කතා කිරීම පවා නිශ්ඵලය.
කුමනාර්ථයෙන් ගත්තද ජවිපෙ යනු සාම්ප්‍රදායික මාක්ස්වාදී චින්තනය අනුගමනය කල සාම්ප්‍රදායික වාමවාදී පක්ශයක් නොවේ. අඩු තරමේ එහි ආරම්භයේදී වත් එය එවැනි පක්ශයක් නොවීය. ජවිපෙ නිර්මාතෘ රෝහණ විජේවීරගේ දේශපාලන න්‍යායන් දෙස බලනකල ඔහු ඓතිහාසීය භෞතිකවාදය කෙසේ වෙතත් දයලෙක්තික භෞතික වාදය ගැනනම් ගැඹුරු දැනුමක් තිබූ අයෙකු නොවූයෙක් බැව් පැහැදිලිය. රාජ්‍ය භාෂා පනත සබැදි සිදුවීම් සමුදායත් සමග එවකට ලාංකීය සමාජයේ ඇති වී තිබූ සිංහල බෞද්ධ ප්‍රබෝධය ප්‍රයෝජනයට ගත් ඔහු සිංහල බෞද්ධ තරුණයා සිය පක්ශය වටා ඒකරාශී කරගනු පිණිස සාම්ප්‍රදායික වාමවාදී චින්තනයෙන් සම්පූර්ණයෙන් පීලි පනිමින් ද්‍රවිඩ කම්කරුවා යනු 'ප්‍රති විප්ලවවාදී බලවේගයක්' ලෙස හදුන්වමින්, 'ඉන්දියානු ව්‍යාප්තවාදය' නැමැති ඔහුගේ සුප්‍රසිද්ධ පන්තියෙන් එය න්‍යායික වශයෙන් ද ඔප්පු කරමින් ග්‍රාමීය සිංහල බෞද්ධ තරුණයා සිය පක්ශය වෙත බිලී බා ගත්තේය. ඔහු මෙය අවංක විප්ලවවාදී අරමුණකින් ඉටු කලේද නැති නම් පැවති සමාජීය දේශපාලනික තත්වය උපක්‍රමශීලීව ප්‍රයෝජනයට ගත්තේද යන්න පැහැදිලි නැති වුවත් විජේවීරගේ දේශපාලන න්‍යායන් පිලිබද විග්‍රහයකට යාම මෙම ලිපියේ අරමුණ නොවන බැවින් ඒ පිලිබද තව දුර විග්‍රහයකට යාම මෙතනින් නවත්වමි.
අද වන විට ජවිපෙ තුල මෙම සිංහල බෞද්ධ ග්‍රාමීය තරුණයා කෙරෙහි තිබූ ග්‍රහණය සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ නැති බංගස්තාන කොට මහින්ද රාජපක්ශ රජය එය සිය දේශපාලනික ව්‍යාපාරයේ ප්‍රධානතම බලවේගය බවට පත් කොට ඇත. ග්‍රාමීය සිංහල බෞද්ධ ඡන්දය ඔහුගේ ප්‍රධානතම තුරුම්පුවයි. විජේවීර වෙනුවට රැකියා විරහිත ග්‍රාමීය තරුණයාගේ ගැලවුම් කරුවා බවට නාමල් රාජපක්ශ බවට පත්ව ඇත. විශ්ව විද්‍යාල වරම් නොලැබූ ග්‍රාමීය තරුණයින් කෙතරම් ප්‍රමාණයක් සිය විමුක්තිය උදෙසා නාමල් රාජපක්ශ වෙත වසරකට පිහිට සොයා එන්නේ දැයි මදක් අවධානය යොමු කල විට මෙය උදක්ම පැහැදිලි වනු ඇත. එහෙත් මෙය කිසි සේත්ම ග්‍රාමීය තරුණයා වෙත ආලෝකය උදා වීමක් නම් නොවේ.
1948 අප නිදහස ලබා ගත්තද අද වන තාක් යටත් විජිත සමයේදී විනාශ වූ ගැමි ජනයාගේ සමාජ සංවිධානගත පැවත්ම සහ ඔවුන්ගේ ජීවන තත්වය ආරක්ශා කිරීමට, එය නැවත ගොඩනැගීමට හා ඔවුන්ට සාර්ථක විකල්පයක් සැපයීමට කිසිදු දේශපාලනික බලවේගයක් සමත්ව නැත.එවන් උවමනාවක් හෝ ඒ සදහා අවශ්‍ය නිවැරදි දැක්මක් හෝ සාර්ථක රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තියක් කිසිවෙකුටත් තිබුනේද නැත. සමස්ත ආර්ථිකය මුල් කරගත් පාලන රටාවක් වූ යටත් විජිත සමය තුල විනාශ වූ වාරිමාර්ග, අහිමි වූ ඉඩම් හා ආදේශක භාණ්ඩ, විවුර්ත ආර්ථික ක්‍රමය වැනි සංසිද්ධි ගනනාවක් නිසා පැවති ජීවන ක්‍රමය අවුල් වියවුල් වීඅසරණ වූ ඔවුන් අද එලොවටත් මෙලොවටත් නැති පිරිසක් බවට පත්ව සිටී. නිදහස් අධ්‍යාපනය නිසා එල්ලීමට යම් පිදුරු ගහක් තිබ්බද, වසරකට බිහිවන උපාධිධාරීන් සංඛ්‍යාවට සරිලන රැකියා ප්‍රමාණයක් සැපයීමට නොහැකි නිසා ග්‍රාමීය තරුණයා අදටත් පීඩිත අසහනකාරී අතෘප්තිකර සමාජ කොට්ඨාශයක් බවට පත්ව සිටී.
මෙම අර්බුදයට නිවැරදි විසදුමක් ලබන තෙක් විවිධ දේශපාලනික පක්ශ ඉදිරියටත් ඔවුන්ව සිය සුඛ විහරණය සදහා බිලී බාගනු ඇත. ඔවුන්ව නිවැරදි දේශපාලනික විඥ්ඥානයක් සහිත සත්වයන් බවට පත්වන තුරු රස්සාවට, ගමේ පාරට, පෞද්ගලික උදව්වට ඡන්දය දෙන ඔවුන් තුලින් බිහි වන ත්‍රාඩ දේශපාලනයද නොනවතිනු ඇත. මන්ද දේශපාලකයා යනු අමුතු සත්වයෙකු නොව එකී රටේ ජනතාවගේම ප්‍රතිබිම්භයක් වන බැවිනි. නමුත් මෙකී අර්බුදයට ස්ථිර සාර විසදුමක් දීමට දේශපාලකයාට ද උවමනාවක් නැත. මන්ද මෙම පීඩිත සමාජ පන්තිය ඉදිරියටද සිය දේශපාලනික මතවාදයන් වෙනුවෙන් බිලී බා ගැනීමට ඔවුනට අවශ්‍ය නිසාය.
Tuesday, November 6, 2012
මාක්ස්වාදය දෙස නැවත හැරී බැලීමක්.....
මාක්ස්වාදීන්ට පූර්ව වදනක්......
මාක්ස්වාදය යනු කෙටියෙන් ගත් කල පංති සටනේ හා ඒ හා බැදුනු නිශ්පාදන නිශ්පාදන සබදතා වල වර්ධනයේ හා ප්‍රගමනය පිලිබද ඉතිහාසයයේ ප්‍රවාදයයි. ( මෙය ප්‍රවාදයක් මිස නියමයක් නොවේ .)
පවත්නා සමාජ සබදතා තුල නිශ්පාදනය වර්ධනය කල නොහැකි වූ විට පංති ගැටුම උත්සන්න වී විප්ලවීය අවස්ථාවකට (යටත් පිරිසෙයින් සමාජවාදී විප්ලවය ගැන සැලකීමේදී ) පෙරලෙන බව ඔහු සදහන් කරයි. එහෙත් ඉතිහාසයේ කිසිදු තැනක එසේ වී නැත. රදල ප්‍රවේනිදාස ක්‍රමයෙන් ධනපති ක්‍රමය වෙත ඒමේදී එවැනි විප්ලවයක් සිදු නොවීය. ඔහු මෙහිදී විප්ලවයක් ගැන සදහන් කරන්නේ ධනපති අවස්තාවෙන් සමාජවාදී ක්‍රමය වෙත සංක්‍රමණය වීම සදහා පමණක් බවත් අනෙක් අවස්ථාවේදී හුදු සමාජ පරිණාමයක් ගැන අදහසක් සලකා පමණක් විප්ලවය යන වචනය භාවිතා කලේ යයි යම් කල්පිතයකට එලබිය හැක. (මමද එකල ඔය කල්පිතයේ එලබ සිටියෙමි ). එය එසේයයි සිතුවද ධනපති අවස්ථාවේ සිට සමාජවාදී අවස්ථාවට පරිණාමනයේදී පමණක් විප්ලවයක් නිසගයෙන් සිදු විය යුත්තේ මන්ද යන්න ට ඔහු පිලිගත හැකි පැහැදිලි පිලිතුරක් නොදෙයි. එය ඔහුගේ හුදු කල්පිතයක් පමණි. අනෙක් අතට මෙම විප්ලවය මාක්ස් කියන ආකාරයට (ලෙනින්මෙයට විරුද්ධ වේ ) කම්කරුවා තුල 'නිසගයෙන්' හට ගන්නා කම්කරු පංති විඥ්ඥානය තුලින් හට ගන්නා අතර එවැන්නක් ලෝකයේ දක්නට නොමැත. එවැන්නක් කරා ගමන් කරන ආකාරයවත් දැකගන්නට නොහැක.
අනෙක් අතට වහල් හිමියා හා වහලා සිය විසංවාදය විසදාගත්තේ කෙසේදැයි අපි නොදනිමු. එයටද මාක්ස් අර පොදු කතාව කියනවා විනා පැහැදිලි ඉදිරිපත් කිරීමක් නොකරයි. අනෙක් අතට රදලයා හා ප්‍රවේණි දාසයා සිය විසංවාදය විසදාගැනීමේදී ඔය කියන ආකාරයේ ගුණාත්මක පිම්මක් (විප්ලවීය වෙනසක්) සිදු වූයේ පැන්නේ කොහේදිදැයි මම ප්‍රශ්න කරමි. ඒ වෙනුවට ඔහු තුන්වන පන්තියක් ( බර්ගර්වරු ) දේශපාලන බලය ලබාගත් බව පවසයි. මෙකී තුන්වන පන්තිය ඇති වන්නේ කෙසේද යන්න ගැන ඔහුගේ පැහැදිලි කිරීමක් නැත. තවද මෙකී තුන්වන පන්තිය ඇති වීමෙහි ලා යටකී මුල් පංති දෙකෙහි අරගලය බලපැවෙවයයි කිසි සේත් කිව නොහැක. මේ අනුව ඔහු විසින් සවිස්තරාත්මකව විස්තර කල එකම සමාජ පිම්ම ධනපති විප්ලවය වුවද එය සිදු වූ ඓතිහාසඉක නියමයද නියමාකාරයට සාධාරණීකරණය කිරීමට ඔහු සමත් නොවේ.
ඉතිහාසයේ කිසිදු තැනක සුරාකන්නන් පාලක පංතිය ( ඉහල සමාජ ස්ථරය )බවට පත් වී නොමැත. වී තිබෙන්නේ සූරා කැමටලක් වූ පංතිය මානව අයිතිවාසිකම් ප්‍රමුඛ කොට ගත් දෘශ්ඨියකින් වඩා හිතකර තත්වයකට පත් වීම පමණි. එසේ නම් මෙම ධනපති සීමාකාරී අවස්ථාවකදී පමණක් විප්ලවයක් සිදු විය යුත්තේ ඇයි?? වර්ථමාන ලෝකය විසින් ඉතිහාසය නැවත නැවත පුනරාවර්තනය කරමින් මොර දෙමින් කියාපාන සත්‍යයද එයයි. මෙය මාක්ස්ගේ හුදු කිසිදු පිලිගත හැකි සාධාරණ හේතුවකින් තොර වූ කල්පිතයක් පමණි.
මාක්ස්ට අනුව කම්කරු පංති විඥ්ඥානය කම්කරුවා තුල ඇති වන්නේ නිසගයෙනි. නගරගත කර්මාන්තශාල වල විශාල වශයෙන් සංකේන්ද්‍රනය වීමත් මානව සබදතාවල වැඩි වීමත් හේතු කොට ගෙන කම්කරු විඥ්ඥානය අත්පත් කරගන්නා කම්කරුවෝ පංතියක් වශයෙන් සංවිධානය වී ධන්පති පන්තිය පෙරලා දමයි. මෙම කම්කරු පංති විඥ්ඥානය මාක්ස්ට අනුව පිටින් ඇතුලත් කර්න්නක් නොවේ. එය නිසගයෙන් ඇති වන දෙයකි. මෙම පිටින් විඥ්ඥානය එන්නත් කිරීමේ න්‍යාය ගෙනෙන්නේ ලෙනින්ය. ( එය අසාර්ථක බව ලොවමදනී ).එසේ නම් මාක්ස් නිවැරදිද?? මාක්ස්ට අනුව ධනපති පන්තිය හමුවේ එන්න එන්න දැඩි කාලකන්නි භාවයකට පත් වන කම්කරුවා පංති අරගලය තුලින් ධනපති පන්තිය පෙරලා දමයි.
මාක්ස් ට අනුව මුලින්ම විප්ලවය සිදු විය යුත්තේ ධනවත් රටවල් වලය.මන්ද දනපති ක්‍රමයේ වර්ධනයත් සමග වඩ වඩාත් සූරා කැමට ලක් වන කම්කරුවා වඩ වඩාත් කාලකන්නි වීම තුලින් කම්කරු පංති විඥ්ඥානය නිසගයෙන් උපයා ගනී.
මෙහිදී තේරුම් ගත යුතු කරුන වන්නේ කොටස් වෙලද පොල හෝ ගෝලීයකරණය තුලින් හෝ සිදුවන ධනවාදයේ හිතකර (යයි පෙනෙන ) පරිවර්තනය සිදුවන්නේ කිසි සේත් මාක්ස්වාදී න්‍යායන්ට අනුව නොවන බවයි. මාක්ස්වාදී න්‍යායන්ට අනුව එම පෙරලිය සිදු වන්නේ කම්කරුවා ගෝලීය නිශ්පාදනය හමුවේ තව දුරටත් කාලකන්නි භාවයට පත් වීමෙන් අවසානයේ කම්කරුවා තුල ඇති වන කම්කරු පංති විඥ්ඥානය තුලිනි.
එහෙත් මෙම කියන ගෝලීයකරණය හා නිශ්පාදන ක්‍රියාවලිය ගෝලියකරණය වීමේ ක්‍රියාවලිය හරහා කම්කරු පංති විඥ්ඥානයක් ඇති වීම හුදු විහිලුවක් පමණි. මෙහිදී කම්කරුවා තුල ඇති වන්නේ සමාජවාදයකට මූල බීජයක් වන පංති විඥ්ඥානයක් නොවේ. ඔහුගේ මනස, සිතුවිලි හා අරමුණු පාලනය කරන්නේ බහු ජාතික සමාගම් හරහාය. ඔහුට කෘතිම අවශ්‍යතා ජනිත කරන්නේ බහු ජාතික සමාගම් විසිනි. නූතන කම්කරුවාගේ එකම සිහිනය සිය හාම්පුතා පදවන ආකාරයේ වාහනයක් පැදවීමය. ඔහුගේ ආකාරයේ පරිඝනකයක් මිලට ගැනීමය. එයිනුදු අතෘප්තිකර වන ඔහු ඔහුට කෘතිමව ජනනය කරනු ලැබූ සමහර විට කිසිදා ඉශ්ඨ කර ගැනීමට නොහැකි ආශා ගුලක ගිලී කිමිදී සිටී, ඔහු කිසි සේත්ම සියලු දෙනාට සර්ව සාධාරණ ආකාරයට සලකන සමාජවාදයක් හෝ කොමියුනිස්ට් වාදයක් ගැන සිහිනෙනුදු නොසිතයි. ඔහුට අවශ්‍ය මානව හිතවාදය කක්කුස්සි වලට විසි කර හෝ ධනපතියෙකු වීම පමණි. මාක්ස්වාදී න්‍යායන් වල සදහන් වන කම්කරු පංති විඥ්ඥානය පස්සා දොරින් පැනගොස් බොහෝ කල්ය. එය නැවත කම්කරුවා තුල ජනිත වන වායයි සිතීමට ද අපහසුය. මේ නිසා කෙසේ ගත්තද ලෝක ධනවාදය සිය හැඩතල මාරු කරන්නේ මාක්ස් කතා කල සමාජවාදය කරා යාමට නොවන බවනම් සක් සුදක් සේ පැහැදිලිය. එය සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් වෙනත් සමාජ තත්වයකි. හුදකලා වූ අතෘප්තිකර, ව්‍යාජ මිනිසුන්ගේ රාජ්‍යයකි.
ඒ අනුව මාක්ස් විසින් කිසිදු හේතුවකින් තොරව අත්තනෝමතික ලෙස සූත්‍රගත කල විප්ලවය ඔහුගේ කාල්පනික ලෝකය තුල පමණක් සිදුවන්නක් බවද පැහැදිලිය.
ලෙනින්වාදීන්ට වදනක්........
ලෙනින් මාක්ස්වාදියෙක්ද?? ඔහුගේ ප්‍රතිපත්ති තුල මාක්ස්වාදී ලක්ෂනනම් තිබෙන බව සැබැය. නමුත් යම් දර්ශනවාදයක මූලික ප්‍රස්තුත හා කල්පිත උල්ලංඝනය කරන්නේ නම් ඔහු එම දර්ශනවාදයේ නියෝජිතයෙකු හෝ එකී දර්ශනවාදයම විස්තීරනය කරන්නෙකු ලෙස හැදින්වීම සාවද්‍ය හා විසංවාදී වේ. එවැනි ප්‍රයත්නයකින් එකී දර්ශනවාදයේ ප්‍රගමනික අවස්ථාවක් පිලිඹිබු නොවන අතර මේවා වියුක්ත සංකල්පීය දාර්ශනික විධි ක්‍රම බවට නිසගයෙන් ඛණ්ඩනය වේ.
මාක්ස්ට අනුව ධනපති පංතිය පෙරලීම සදහා අවශ්‍ය වන මූලික ආයුධය වන කම්කරු පංති විඥ්ඥානය කම්කරුවා තුල පහල වන්නේ නිසගයෙනි. පවත්නා සමාජ රාමුව තුල නිශ්පාදනය වර්ධනය කර ගත නොහැකි වූ විට නවසමාජ රාමුවකට පරිණාමය වන බව , නිශ්පාදනයේ හා පංති අරගලය තුල ඉතිහාස විග්‍රහයක නියැලෙන මාක්ස් පවසයි. මෙම සමාජ පරිණාමය තුල ධනපති අවස්ථාවේදී පමණක් අත්තනෝමතික ලෙස අරගලයක් ඔහු සාධාරණීකරණය කරන අතර එය ලෝකය තුල අනාගතයේදිවත් යථාර්ථයක් නොවන හුදු කල්පිතයක් පමණි. ( මේ පිලිබදව පැහැදිලි කිරීමක් මම 'මාක්ස්වාදීන් වෙත පූර්ව වදනක්.....' යන කොටසේ ඉදිරිපත් කොට ඇති අතර එය යථාර්ථයක් නොවන්නේ මන්ද යන්නත් මම එහි විග්‍රහ කොට ඇත්තෙමි ).
නමුත් ලෙනින්ට අනුව මෙම කම්කරු පංති විඥ්ඥානය කම්කරුවාට නිසගයෙන් ලබා ගත නොහැක. එය ඔහුට පිටින් එන්නත්කල යුතුය.( මේ ප්‍රකාශයෙන්ම ඔහු මාක්ස් ගේ ඓතිහාසික භෞතිකවාදී නියමයන්ට පිටු පායි. ඒ මන්ද යන්න පසුව සලකා බලමු.). මේ එන්නත් කිරීම කරන බුද්ධිමතුන් කුමන පංතියකට අයත් වන්නේද යන්න ලෙනින් පැහැදිලි විග්‍රහයක නියැලෙන්නේ නැත. ඔවුන් කිසි සේත් කම්කරුවන් නොවන බවනම් පැහැදිලිය. ඒ බව ලෙනින්ද සදහන් කොට ඇත. තවද එවිට එම න්‍යායට අනුව මෙම විඥ්ඥාන එන්නත් කිරීම සිදු වන්නේ කම්කරුවාට මිස කම්කරු පංතියට නොවේ. මන්ද කම්කරුවා පංතියක් බවට ඌණනය වන්නේ පංති විඥ්ඥානය ලැබීමෙන් පසුව වන නිසාය.
කෙනෙකුට මීටත් වඩා මාක්ස් ගේ ඓතිහාසික භෞතිකවාදයට පිටුපා යා නොහැකිය. කම්කරු පංතියේ ඓතිහාසික කාර්යභාරයට මෙහිදී මරු පහරක් වදී. මන්ද ලෙනින්ට අනුව කම්කරු පංති විඥ්ඥානය ඇතිවන්නේ හෝ පංති අරගලය සිදු වන්නේ නිශ්පාදන වර්ධන පදනමකින් ස්ව‍යං සිද්ධව නොව තුන් වන පාර්ශ්වයක බලහත් කාරී මැදිහත් වීමකිනි. එම තුන්වන පාර්ශ්වය කම්කරු පංතිය නොවීමද මෙම මරු පහර මත්තේ ඓතිහාසික භෞතිකවාදයට තවත් මරු පහරක් එල්ල කරයි. නිශ්පාදන සබදතා හා පංති අරගලය ඒකාබද්ධකල ඓතිහාසීය භෞතික වාදයේ මූලික ප්‍රස්තුතයක් සමූල ඝාතනය කොට දමයි.
(ලෙනින්ගේ මෙම සංකල්ප සියල්ලම පුස්සක් වී ඇති බවට ඉතිහාසය සාක්ශි දරන බවද මෙහි ලා විශේශයෙන් සදහන් කල යුතුය )
තවද ලෙනින්ගේ සමාජවාදී පාලනය සමන්විත වන්නේ මාක්ස් ගේ කාල්පනික ලෝකය තුල මෙන් කම්කරුවන්ගෙන් නොව, කම්කරු හා ගොවීන් ගෙනි. එනම් කම්කරු නොවන තුන් වන පාර්ශවයක් මෙහි ලා ලෙනින් ඈදා ගෙන ඇත. ලෙනින්ට වැදගත් වන්නේ කම්කරුවන් නොව කම්කරු පංති විඥ්ඥානයයි. ඔහුගේ පක්ශය කම්කරු පක්ෂය නොව කම්කරු පංති විඥ්ඥානයේ පක්ෂය වන්නේ එබැවිනි. මෙකී සංකල්පය තුලින් ඔහු ධනේශ්වරය හා කම්කරු පංති අරගලයද එමගින් ඔහු මාක්ස් විසින් දක්වන ලද කම්කරුවාගේ ඓතිහාසීය කාර්යභාරයද කුණු කූඩයට විසි කර දමයි. මෙහිදී කම්කරුවා භාවිතා වන්නේ හුදු බලවේගයක් ලෙස පමණක් වන අතර සමාජ පරිණාම යාන්ත්‍රණයේ කකුල් දෙකෙන් එකක් ලෙස ඔවුන් නිරූපණය නොවේ.
එවිට ලෙනින් මාක්ස්ට වඩා නිවැරදිද?? කිසි සේත් ම නැත. ඉතිහාස්ය විසින් දරුණු ලෙස වැරදි බව ඔප්පු වූයේ මාක්ස් ට වඩා ලෙනින් ය. ලෙනින් කී ආකාරයේ ප්‍රබල කම්කරු පංති විඥ්ඥානයේ පක්ශයක් දියුණු රටවල ඇති නොවූයේ මන්ද? ? (අඩු දියුණු රටක බලෙන් ඇති කලද පලක් නැති බවත් ඇති වුවත් එයට ප්‍රගමනක් නොමැති බවත් ලෙනින් ඔප්පු කොට පෙන්වීය ). එවිට කිව හැක්කේ කම්කරුවන් තුල ඇති වන ඔරිජිනල් පංති විඥ්ඥානය මතු නොව ලෙනින් ගේ කම්කරු පංති විඥ්ඥානයේ පක්ෂය බිහි කිරීමද ඉතිහාසයේ කාර්ය භාරයක් නොවන බවය. එවන් පක්ශයක් ඇති කිරීම ඓතිහාසිය භෞතික වාදී නියමයන්ට පිටු පා යන අතරම, භෞතිකයෙන් විඥ්ඥානය ඇති නොවී විඥ්ඥානයෙන් භෞතිකය කරා යාමෙන්, ඓතිහාසීය භෞතිකවාදය මතු නොව දයලෙක්තික භෞතික වාදයද කුජීත වන බවය.
ලෙනින් අනුමනය කල රාජ්‍ය සන්තක නිශ්පාදනය හා බෙදා හැරීමේ ආර්ථික න්‍යාය අසාර්ථක විය. එයට ඉක්මන් පිලියම විය යුතුව තිබුණේ යම් යම් ප්‍රතිපත්ති හා සීමාවන් තුල ආර්ථිකය වෙලද පොලට විවෘත කිරීමය. කොටින්ම කිවහොත් සීමාවක් ඇතිව ධනවාදී ලක්ෂණ ආර්ථිකයට ඇතුලත් කිරීමය. මන්ද රාජ්‍ය සන්තක නිශ්පාදනයක් තුල රට අභ්‍යන්තරික තරගයක් ඇති නොවන අතර තරගය හීන වූ විට නිශ්පාදන ගුණාත්මක භාවය පහල යයි. මෙය නොවැලැඛ්විය හැඛි ලෙසම සිදු වන්නකි. මෙය ලෝක සත්‍යයක් වන අතර සෝවියට් රුසියාව තුල සිදු වූයේ එයයි. (අවශ්‍යනම් සුදුසු මූලාශ්‍ර පරිශීලනය කොට බලන මෙන් ඉල්ලා සිටිමි ).
ලෙනින්, ස්ටාලින් එල්බ සිටි මතය වූයේ ධනවාදයේ මුහුකුරා යාමකින් තොර අඩු දියුණු රටවලද සමාජවාදය බාහිර ලෝකයෙන් ස්වාය්ත්තව ස්ථාපිත කල හැකි බවයි. මෙය කල හැකි විනිද?? එය සාර්ථක ලෙස ඉටු කලේ මොන රටද??
අනෙක් අතට ලෙනින් කියන ආකාරයේ සමාජවාදයක් හෝ සමාජ තත්වයක් පැවතිය නොහැක්කේ ඇයි???
ලෙනින්වාදය යනු සත්‍යවශයෙන්ම ආදායම හා නිශ්පාදනය සම ලෙස බෙදී යන සර්ව සාධාරණ වූ සමාජ තත්වයක් අරමුණු කොට ගත්තකි. මෙවැනි සමාජයකට ස්ථායී සමතුලිත තාවයක පැවතිය හැකිද? එවැනි සමාජයක් පෘතග්ජන මිනිසුන්ගෙන් සමන්විත රාජ්‍යයක පැවතිය නොහැක. මෙයට හේතුව මෙයයි.
ලෙනින්වාදය යනු සත්‍යවශයෙන්ම ආදායම හා නිශ්පාදනය සම ලෙස බෙදී යන සර්ව සාධාරණ වූ සමාජ තත්වයක් අරමුණු කොට ගත්තකි. මෙවැනි සමාජයකට ස්ථායී සමතුලිත තාවයක පැවතිය හැකිද? එවැනි සමාජයක් පෘතග්ජන මිනිසුන්ගෙන් සමන්විත රාජ්‍යයක පැවතිය නොහැක. මෙයට හේතුව මෙයයි.
සමාජවාදය යනු බටහිර දර්ශනයකි. අතිශය ද්‍රව්‍යවාදී පදනමක ගොඩ නැගෙන මාක්ස්වාදය මිනිසාගේ මනසට, විඥ්ඥානයේ පවතින වැදගත් කමට කිසිදු අවධානයක් යොමු නොකරයි. මාක්ස්ට හා ලෙනින්ට වරදින්නේ මෙතනදීය. ලෙනින් සිය අයිඩියල් සමාජය දිනා ගැණීමට යන්නේ සම්පූර්ණ භෞතික ක්‍රියාවලියකිනි. මෙහිදී මිනිසුන් සියලු දෙනා සමානයින් සේ දකින සහෝදරත්වයේ බැම්මෙන් බැදී ගිය උත්කෘෂ්ඨ වූ ශ්‍රේශ්ඨ වූ මිනිසුන් සමූහයක් නිර්මාණය කිරීමට ඔහු සිහින දකියි. මිනිසුන්ගේ මමත්වය, ආත්මාර්ථකාමීත්වය, පරිභෝජනවාදී පෘතග්ජන සිතුවිලි තිබෙන තාක් එවැන්නක් ගැන සිහින මැවිය හැකිද? එසේනම් එවැනි විඥ්ඥානයික සිතුවිලි දාමයක් භෞතික ක්‍රියාදාමයක් මගින් නවත්වාලිය හැකිද? බටහිර චින්තනයන් තුල හැදුනු වැඩුනු ලෙනින් එසේ සිතුවාට සැක නැත. සටනක් දිනූ විගස ජයග්‍රාහී පක්ශය සහෝදරත්වයේ බැම්මෙන් බැදීම ස්වභාවිකය. එහෙත් එය ඉතා කෙටි කාලීනය. කල් ඉකුත් වී හෝ මමත්වය නිහීන නොකල මිනිසුන්ගේ මමත්වය ඉස්මතු වේ. පොදු ජනයාගේ සිට ඉහල නිලධාරියා දක්වා බලපාන ලෝක සත්‍යය මෙයයි. සිය නිලධාරී බලතල භාවිතාකොට සිය ලිංගිකත්වයේ සිට සෑම අවශ්‍යතාව්යාක්ම සපුරා ගැනීමට ඔවුන් පෙලබේ. නිලධාරීවාදයක් ඉස්මතු වී ලෙනින්ගේ සමාජවාදී රාජ්‍යය බිද වැටෙන්නේ එවිටය.
බුද්ධ දර්ශනය ගැඹුරු ලෙස අධ්‍යනය කල හේගල් ගෙන් දයලෙක්තික සංකල්ප පමණක් උකහා නොගෙන මනස ප්‍රමුඛ කරගත් ගැඹුරු සංකල්ප අධ්‍යනය කලානම් මාක්ස්ට හෝ ලෙනින්ට මෙවැනි ඇබැද්දියක් සිදු නොවේ. බුදුන් වහන්සේ දේශනා කලේ මෙම පරම සත්‍යය. බුද්ධ දර්ශනය යනු සමාජ කේන්ද්‍රීය දර්ශනයක් නොවේ. එය පුද්ගල කේන්ද්‍රීය දර්ශනයකි. මිනිසා විදර්ශනාව තුලින් සිය මමත්වය නැති කොට ක්ලේශයන් ප්‍රහීන කොට උතුම් වූ නිර්වාණය ලගා කරගනීමේ මාර්ගය බුදු පියාණන් වහන්සේ දේශනා කලහ. මේ ටිකවත් හේගල් ගෙන් ගත්තානම් භෞතික ක්‍රියාදාමයන් තුලින් මමත්වය නැති කල නොහැකි බව ලෙනින්ට අවබෝධ වන්නට ඉඩ තිබිනි.
අවසන් වශයෙන් ගත් කල ලෙනින් මාක්ස්වාදයටද න්‍යායාත්මකව විරුද්ධ වන අතර එකී මාක්ස්වාදයෙන් විඛන්ඩණය වීම තුලද නිවැරදි න්‍යායක් අනුගමනය නොකල බව පැහැදිලිව වටහා ගත හැක.
නැවතත් මාක්ස්වාදය වෙත.....
මාක්ස්වාදය ලෝකෝත්තර දර්ශනයක් නොවේ. එය එකල පැවති යුරෝපීය විද්‍යාත්මක සොයාගැනීම වල නව පුනරුදයක් සමග බිහිවූ හුදු පෘතග්ජන දර්ශනවාදයක් පමණි. මාක්ස්වාදයේ ප්‍රධාන අවිය මෙන්ම මාක්ස් හා එන්ගල්ස් ඉතා ඉහලින් අගය කල ඩාවින්ගේ පරිණාමවාදී අනාවරණය මෙහි ලා ඉතා විශාල කාර්ය භාරයක් ඉටු කරයි. මාක්ස්වාදී න්‍යායන් වල සදහන් විඥ්ඥානයික වර්ධනයේ පැහැදිලි කිරීම් වල සිට දයලෙක්තික සංකල්ප බිහි කිරීමේ සිට ගුණ පරිමාණ නියම සූත්‍ර ගත කිරීම දක්වා ඩාවින්වාදයේ ආභාශය දක්නට ලැබේ. එහෙත් මෙම විද්‍යාත්මක සංකල්ප පවා මාක්ස් හා එන්ගල්ස් ඔවුනට ඕනෑ ආකාරයට වෙනස් කිරීමට පසුබට වූයේ නොවේ.
ටෝමස් මැල්තුයිස් හා එක්වූ ඩාවින් පසු කලෙක ඩාවින්-සමාජවාදය යන සංකල්පයක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටියේය.එයින් අදහස් කෙරුනේ සමාජයටද ස්වභාවික වරණය බලපාන බවයි. එනම් මිනිසාගේ වර්ධනයට සාපේක්ශව නිශ්පාදන බලවේග වර්ධනය නොවන නිසා ස්වභාවික වරණය තුලින් ධනපතියන්ගේ වැජඹීම සාධාරනීකරණය කරනු ලැබීය. ( මෙයට ධනපති පන්තියේ අනුග්‍රහය ටෝමස් මැල්තුයිස්ට නොමදව ලැබෙන්නට ඇති බවට මගේ පෞද්ගලික මතයයි ). ඩාවින් වදය ඇසුරෙන් සියල්ල ගොඩ නගනා මාක්ස්, ස්වභාවධර්මයේ නියමයන් එලෙසම සමාජ ප්‍රපංච වලටද බලපාන බව පවසන එන්ගල්ස්, මෙම කරුන පමණක් නොසලකා හරිමින් මිනිසාගේ සවිඥ්ඥානක තත්වය මෙහිදී එබදු ස්වභාවික වරණයක්ට ඉඩ නොතබන බව පවසයි. මෙම කරුණේදී ඔවුන් එතරම් වැරදි නැති වුවද මෙම සවිඥ්ඥානක තත්වය මාක්ස්වාදය තුල අනෙකුත් බොහෝ න්‍යායන් වලටද අඩංගු කලේ නම් එය වඩා නිරවද්‍ය දර්ශනයක් කර ගැනීමට ඉඩ තිබිනි.
ද්‍රව්‍යයද??? විඥ්ඥානයද????
මාක්ස්වාදයේ සදහන් වන ද්‍රව්‍යයේ ප්‍රමුඛතාවය පැහැදිලි ලෙසම බුද්ධ දර්ශනයේ සදහන් විඥ්ඥානයේ ප්‍රමුඛතාවයට වෙනස් වේ. විද්යාවේ දියුණුවත් සමග විඥ්ඥානය යම් කිසි භෞතිකයකට ඌණනය වන්නේ යයි අදහසක් පැවතුනද එය කිසි සේත්ම විය හැක්කක්ද යන ගැටලුව පවතී.
ප්‍රධානම දෙය නම් විඥ්ඥානය යන්නෙන් අදහස් කරන දේ කුමක් ද යන්නය. බටහිර දර්ශනවාදයන් හෝ ඒ මත පදනම් වූ විද්‍යාවන් විඥ්ඥානය යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ කිසිසේත් ම වෛදික දර්ශනයන් හෝ බුද්ධ දර්ශනය විඥ්ඥානය යනුවෙන් අදහස් කරන දෙය නොවේ.
බටහිර දර්ශනවාදයන්හි ( හා විද්‍යාවෙහි ) විඥ්ඥානය යනුවෙන් ප්‍රධාන කොට අදහස් වෙන්නෙ මනසෙහි ක්‍රියාකාරිත්වය, සිතුවිලි හා සංකල්ප ජනිත වීමය. මේ පිලිබද ඔවුන්ගේ ප්‍රධාන දර්ශනවාදයන් සියල්ලක්ම පාහේ අනුභූතිවාදී ස්ථාවරයක් දරයි. ඉතා කෙටි හා අසම්පුර්ණ පැහැදිලි කිරීමක් කරන්නේ නම්, ඔවුනට අනුව උපදින විට පුද්ගල මනස හිස් පුවරුවකි( මෙය Tabula rasa ලෙස හදුන්වයි ). උපදින විට දෑණුමක් නෑති පුද්ගලයා ඉන්ද්‍රීය ප්‍රත්‍යක්ෂය හරහා දෑණුම ලබා ගන්නා අතර බුද්ධියට ක්‍රියාත්මක විය හෑක්කේ ඉන් පසුවයි. ( ජෝන් ලොක්, ඩේවිඩ් හ්‍යුම් හා ප්‍රධාන වශයෙන් කාල් මාක්ස් ගේ දයලෙක්තික භෞතික වාදී විග්‍රහය අධ්‍යනය කරන්න). මෙම සංකල්ප මත පදනම් වූ බටහිර විද්‍යාවද විඥ්ඥානය යනුවෙන් අදහස් කරන්නෙ මෙවෑනි සංකල්ප රෑසකි. කිසිදු දෑනුම් පද්ධතියක් එය බිහිවූ සංස්කෘතියෙන් හෝ දේශයෙන් ස්වායත්ත නොවේ. රෙනේ ඩේකාර්ට් වෑනි ප්‍රංශ බුද්ධිමතුන් විඥ්ඥානය පිලිබදව වෙනත් ම අදහස් දෑරුවද ඒවා බටහිර ප්‍රධාන සංකල්ප ධාරවත් සමග සංගත නෑති නිසා පෑවෑත්මක් නොවිය.
බුද්ධ දරශනයේ සදහන් විඥ්ඥානය කිසිසේත්ම මෙබන්දක් නොවේ. එසේම එය කිසිදු තත්වයක් හෝ විද්‍යාත්මක සොයාගැනීමක් හමුවේ බටහිර දර්ශනයන්හි සදහන් විඥ්ඥානයට ඌණනය වන්නක් ද නොවේ. එය ඉතා පැහැදිලිය. මන්ද පැහැදිලිවම මෙම සංකල්ප දෙක එකිනෙකින් වියුක්ත හා ස්වායත්ත සංකල්ප වන බැවිනි.
විශේෂයෙන්ම කුමන තත්වයක් යටතේ හෝ මාක්ස්වාදී න්‍යායන් හී සදහන් "ද්‍රව්‍යයෙන් විඥ්ඥානය ආරම්භ වීම", බුද්ධ දර්ශනයේ සදහන් "විඥ්ඥානයෙන් ද්‍රව්‍යය විකාශනය වීම" ටනම් කිසි සේත් ම ඌණනය කල නොහැක. එය තරම්ම වෙනස් දැණුම් පද්ධතීන් දෙකක් මත නිර්මාණය වූ එකිනෙකින් ස්වායත්ත සංකල්ප දෙකකි. මේ මන්දැයි විමසුමට ලක් කිරීමට හා ලිපියේ ප්‍රධාන අරමුණ මාක්ස්වාදී න්‍යායන් නැවත විමසුමකට ලක් කිරීම නිසා, මම මාක්ස් ගේ විඥ්ඥානය කෙබන්දක් ද යන්න ඉතා කෙටියෙන් විග්‍රහ කිරීමට කැමැත්තෙමි.
මාක්ස්වාදයට අනුව සත්වයින්ට විඥ්ඥානයක් නැත. එය පරම ලෙසත් අවසාන ලෙසත් මානවයා තුල ක්‍රියාත්මක වන ප්‍රපංචයක් පමණි. කෙටියෙන් කිවහොත් පරිසර වෙනස් වීම් වලට ප්‍රතික්‍රියා දක්වන, සාපේක්ශව දියුණු තලයක සිදුවන ක්‍රියාදාමයක් පමණි. සත්වයා පරිසර වෙනස් වීම් වලට දක්වන ප්‍රතිචාරයන් ( පරාවර්තනයන්) හුදු සහජ හා ප්‍රතීකයන් පමණක් වන අතර විඥ්ඥානයේ කිසිදු බලපෑමක් එයට නැත. වෙනත් ආකාරයකට කිවහොත් "විඥ්ඥානය තනිකරම හා උසස්තම මිනිසාගේ පරාවර්තන ස්වරූපයයි. එය බිහි වූයේ මිනිසා හා මිනිස් සමාජය බිහි වීමත් සමගය. එසේම එයට එම සමාජයෙන් පරිබාහිරව පැවතීමට ද නොහැක." (දයලෙක්තික භෞතිකවාදය. වී ක්‍රපීවීන් ).
මෙම සංකල්පය පැහැදිලි කිරීමට කුඩා උදාහරණයක් ගනිමු.අතීතයේ සිදුවූ මහා පාරිසරික හා දේශගුණික වෙනස් වීම් වලට අනුවර්තනය වීමට නොහැකි වූ සත්ව කොට්ඨාශ විනාශයට ලක් වූහ. නමුත් මානව කල්පික වානරයා එසේ නොවීය. ගස් වලින් බිමට බට ඔවුහු නව ආහාර සොයා ගැණීමේ ක්‍රමවේදයකට බටහ. නමුත් තවමත් ඔවුන් තුල විඥ්ඥානය වර්ධනය වී නැත. පසුව පොලු මුගුරු හා තනාගත් ආයුධ ඇසුරෙන් දඩයමේ යෙදීම ඔවුහු ආරම්භ කලහ. කොටින්ම පරිසර නීති වලට අනුකූල නොවී පරිසරය වෙනස් කිරීමේ ක්‍රියා පටිපාටිය ආරම්භ කලහ. ඔවුන් තුල විඥ්ඥානය හට ගැණීමේ ක්‍රියාවලිය ආරම්භ වන්නේ එවිටයි. වෙනත් අයුරකින් කිවහොත් පරිසර ක්‍රියාදාමයන් පරාවර්තනය කිරීමේ ක්‍රියාදාමය හුදු සහජයන් හා ප්‍රතීකයන් අභිභවමින් විඥ්ඥානයික ක්‍රියාවලියක් දක්වා වර්ධනය වන්නේ එවිටයි.
"මේ අනුව විඥ්ඥානය බිහි වූයේ නිශ්පාදනයේ හා සමස්තයක් වශයෙන් ස්මාජ ජීවිතයේ අවශ්‍යතා වලිනි. සමාජයෙන් හා සමාජ සබදතා වලින් පරිබාහිරව විඥ්ඥානයට කිසි දිනෙක මතු වී ඒමට හෝ පැවතීමට නොහැක. ආරම්භයේ සිට අවසානය දක්වාම එය සමාජීය නිෂ්පාදිතයකි. ශ්‍රමයේ හා ඒකාබද්ධ මිනිස් ක්‍රියාකාරීත්වයේ ප්‍රතිඵලයකි." (දයලෙක්තික භෞතිකවාදය. වී ක්‍රපීවීන් ).
මෙම ද්‍රව්‍යවාදී සංකල්පය හා පෙරදිග දර්ශනයන් හි අඩංගු වන "විඥ්ඥානය තුලින් ද්‍රව්‍යය හට ගැනීම" ඒකාත්මික වන්නේ යයි සිතීම පවා කෙතරම් නිෂ්ඵල ක්‍රියාවක් දැයි මදකට සිතා බලන්න. ඒවා ඒකාත්මික කල නොහැක්කේ ඒවා එකම රේඛාවක නොපිහිටන සංකල්ප වන නිසාය. එකම රේඛාවකට ලං කිරීමටවත් නොහැකි සංකල්ප නිසාය.
ප්‍රධාන වශයෙන් ගත් කල මාක්ස්වාදයේ අපෙන් වාස්තවික ලෝකයක් ගැන සදහන් කරයි. එහි සියලු න්‍යායන් සූත්‍ර ගත වන්නේ මෙම පදනම මතය. නමුත් අප මෙම ලෝකය නිර්මාණය කොට ගන්නේ අපේ පන්චේන්ද්‍රියන් තුලිනි.
එසේම එය සමාජීය කාරණාවලට මෙන්ම පෞද්ගලිකව මිනිස් විඥ්ඥානය බිහි වීම සදහා ද වල්ංගුය. අලුත උපන් ලදරුවෙකු විඥ්ඥානය රහිත සත්වයෙකි. ඔහු විඥ්ඥානය ලස්බා ගන්නේ ක්‍රමක්‍රමයෙනි. අනෙක් මිනිසුන් සමග සබදතාව්යාක් රහිතව වැඩෙන ලදරුවෙකු තුල කිසිදා විඥ්ඥානයක් වර්ධනය නොවේ. එනම් "මිනිසා හා මිනිස් විඥ්ඥානය හැඩගැසීමේ පූර්ව කොන්දේසියක් වශයෙන් සිය මුල්ම වකවානුවේ සිටම යම් පුද්ගලයෙකු සමාජ ජීවිතයට සම්බන්ධ විය යුතුවේ". ( දයලෙක්තික භෞතිකවාදය යනු කුමක් ද? වී. ක්‍රපීවීන්).
එමෙන්ම මාක්ස්වාදී විඥ්ඥානයට භාෂාවෙන් තොරව පැවතිය නොහැක. "භාශාව විඥ්ඥානය තරම්ම පැරණිය. භාෂාව ප්‍රායෝගිකය. එය අනෙක් මිනිසුන් සදහාද පවත්නා වූ සැබෑවිඥ්ඥානයයි. විඥ්ඥානය මෙන්ම භාෂාව පැන නගින්නේ අනෙක් මිනිසුන් සමග ඇසුරු කිරීමේ වුවමනාවෙන් හා අවශ්‍යතාවයෙන් පමණි." (කාල් මාක්ස්, ප්‍රෙඩ්‍රික් එන්ගල්ස්. එකතු කල කෘති. 5 වෙලුම )
කෙටියෙන් කිවහොත් මාක්ස් කිසි වෙටෙකත් පෙරදිග දර්ශනයන්හි සදහන් වන ආකාරයේ විඥ්ඥානයක් ගැන කිසි විටෙකත් කතා කොට නැත. බුද්ධ දර්ශනයේ සදහන් වන විඥ්ඥානය ඊට අතිශයින්ම ගැඹුරු මෙන්ම හාත්පසින්ම වෙනස් සංකල්පයකි. බුදුන් වහන්සේ විඥ්ඥානයෙන් ද්‍රව්‍යය හට ගන්නවායයි කීවේ එයටය.මාක්ස් කිසි විටෙකත් සිය න්‍යායන් තුල එම විඥ්ඥානයට කිසිදු වැදගත් කමක් දුන්නේ ද නැත. සත්‍ය වශයෙන්ම මාක්ස් කරගන්නා ලොකුම වැරැද්දත් මෙයමය. (මේ පිලිබද විග්‍රහයක් "ලෙනින් වාදීන්ට වදනක්" යන කොටසේ මා විසින් අන්තර් ගත කොට ඇත.) ඔහු කතා කරන "ද්‍රව්‍යයෙන් විඥ්ඥානය හට ගැණීම" වෙනමම කතාවකි. එය කිසි දිනෙක කිසිම ආකාරයේ බටහිර විද්‍යාත්මක සොයාගැණීමක් යටතේ වුවද පෙරදිග දර්ශනයන්හි සදහන් "විඥ්ඥානයෙන් ද්‍රව්‍යය හට ගැනීමේ" සංකල්පයට ඌණනය කල නොහැකිය. එවා තනිකරම එකිනෙකින් ස්වායත්ත සංකල්ප වේ. වෙනත් දැණුම් පද්ධති දෙකක් යටතේ නිර්මාණය වූ සංකල්ප වේ. කිසි දිනෙක සමපාත වන්නක් ද නොවේ.
සමාජවාදය අයිඩියල් ද?
සමාජවාදය යනු කුමන ආකාරයේ සමාජයක් ද? මේ ගැණ මදක් අවසාන වශයෙන් විමසා බැලීම වටී.
මාක්ස් සකල මානව ඉතිහාසය මෙන්ම මානව සමාජ පරිණාමයද එහි අනාගතයද පංති සටනේ හා ඒ හා බැදුනු නිශ්පාදන ක්‍රියාවලියකට ඌණනය කරයි. බටහිර සංකල්ප මත ගොඩ නැගුනු මාක්ස්වාදය නිශ්පාදනයට හා පර්භෝජනයට සියල්ල ඌණනය කරමින් මානව දයාව, කරුණාව, මෛත්‍රිය වැනි උත්කෘශ්ඨ මානව ගුණාංග නොසලකා හැරීම එක් අතකින් පුදුමයක් නොවේ.
ප්‍රධානම දෙය නම් විඥ්ඥානය යන්නෙන් අදහස් කරන දේ කුමක් ද යන්නය. බටහිර දර්ශනවාදයන් හෝ ඒ මත පදනම් වූ විද්‍යාවන් විඥ්ඥානය යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ කිසිසේත් ම වෛදික දර්ශනයන් හෝ බුද්ධ දර්ශනය විඥ්ඥානය යනුවෙන් අදහස් කරන දෙය නොවේ.
බටහිර දර්ශනවාදයන්හි ( හා විද්‍යාවෙහි ) විඥ්ඥානය යනුවෙන් ප්‍රධාන කොට අදහස් වෙන්නෙ මනසෙහි ක්‍රියාකාරිත්වය, සිතුවිලි හා සංකල්ප ජනිත වීමය. මේ පිලිබද ඔවුන්ගේ ප්‍රධාන දර්ශනවාදයන් සියල්ලක්ම පාහේ අනුභූතිවාදී ස්ථාවරයක් දරයි. ඉතා කෙටි හා අසම්පුර්ණ පැහැදිලි කිරීමක් කරන්නේ නම්, ඔවුනට අනුව උපදින විට පුද්ගල මනස හිස් පුවරුවකි( මෙය Tabula rasa ලෙස හදුන්වයි ). උපදින විට දෑණුමක් නෑති පුද්ගලයා ඉන්ද්‍රීය ප්‍රත්‍යක්ෂය හරහා දෑණුම ලබා ගන්නා අතර බුද්ධියට ක්‍රියාත්මක විය හෑක්කේ ඉන් පසුවයි. ( ජෝන් ලොක්, ඩේවිඩ් හ්‍යුම් හා ප්‍රධාන වශයෙන් කාල් මාක්ස් ගේ දයලෙක්තික භෞතික වාදී විග්‍රහය අධ්‍යනය කරන්න). මෙම සංකල්ප මත පදනම් වූ බටහිර විද්‍යාවද විඥ්ඥානය යනුවෙන් අදහස් කරන්නෙ මෙවෑනි සංකල්ප රෑසකි. කිසිදු දෑනුම් පද්ධතියක් එය බිහිවූ සංස්කෘතියෙන් හෝ දේශයෙන් ස්වායත්ත නොවේ. රෙනේ ඩේකාර්ට් වෑනි ප්‍රංශ බුද්ධිමතුන් විඥ්ඥානය පිලිබදව වෙනත් ම අදහස් දෑරුවද ඒවා බටහිර ප්‍රධාන සංකල්ප ධාරවත් සමග සංගත නෑති නිසා පෑවෑත්මක් නොවිය.
බුද්ධ දරශනයේ සදහන් විඥ්ඥානය කිසිසේත්ම මෙබන්දක් නොවේ. එසේම එය කිසිදු තත්වයක් හෝ විද්‍යාත්මක සොයාගැනීමක් හමුවේ බටහිර දර්ශනයන්හි සදහන් විඥ්ඥානයට ඌණනය වන්නක් ද නොවේ. එය ඉතා පැහැදිලිය. මන්ද පැහැදිලිවම මෙම සංකල්ප දෙක එකිනෙකින් වියුක්ත හා ස්වායත්ත සංකල්ප වන බැවිනි.
විශේෂයෙන්ම කුමන තත්වයක් යටතේ හෝ මාක්ස්වාදී න්‍යායන් හී සදහන් "ද්‍රව්‍යයෙන් විඥ්ඥානය ආරම්භ වීම", බුද්ධ දර්ශනයේ සදහන් "විඥ්ඥානයෙන් ද්‍රව්‍යය විකාශනය වීම" ටනම් කිසි සේත් ම ඌණනය කල නොහැක. එය තරම්ම වෙනස් දැණුම් පද්ධතීන් දෙකක් මත නිර්මාණය වූ එකිනෙකින් ස්වායත්ත සංකල්ප දෙකකි. මේ මන්දැයි විමසුමට ලක් කිරීමට හා ලිපියේ ප්‍රධාන අරමුණ මාක්ස්වාදී න්‍යායන් නැවත විමසුමකට ලක් කිරීම නිසා, මම මාක්ස් ගේ විඥ්ඥානය කෙබන්දක් ද යන්න ඉතා කෙටියෙන් විග්‍රහ කිරීමට කැමැත්තෙමි.
මාක්ස්වාදයට අනුව සත්වයින්ට විඥ්ඥානයක් නැත. එය පරම ලෙසත් අවසාන ලෙසත් මානවයා තුල ක්‍රියාත්මක වන ප්‍රපංචයක් පමණි. කෙටියෙන් කිවහොත් පරිසර වෙනස් වීම් වලට ප්‍රතික්‍රියා දක්වන, සාපේක්ශව දියුණු තලයක සිදුවන ක්‍රියාදාමයක් පමණි. සත්වයා පරිසර වෙනස් වීම් වලට දක්වන ප්‍රතිචාරයන් ( පරාවර්තනයන්) හුදු සහජ හා ප්‍රතීකයන් පමණක් වන අතර විඥ්ඥානයේ කිසිදු බලපෑමක් එයට නැත. වෙනත් ආකාරයකට කිවහොත් "විඥ්ඥානය තනිකරම හා උසස්තම මිනිසාගේ පරාවර්තන ස්වරූපයයි. එය බිහි වූයේ මිනිසා හා මිනිස් සමාජය බිහි වීමත් සමගය. එසේම එයට එම සමාජයෙන් පරිබාහිරව පැවතීමට ද නොහැක." (දයලෙක්තික භෞතිකවාදය. වී ක්‍රපීවීන් ).
මෙම සංකල්පය පැහැදිලි කිරීමට කුඩා උදාහරණයක් ගනිමු.අතීතයේ සිදුවූ මහා පාරිසරික හා දේශගුණික වෙනස් වීම් වලට අනුවර්තනය වීමට නොහැකි වූ සත්ව කොට්ඨාශ විනාශයට ලක් වූහ. නමුත් මානව කල්පික වානරයා එසේ නොවීය. ගස් වලින් බිමට බට ඔවුහු නව ආහාර සොයා ගැණීමේ ක්‍රමවේදයකට බටහ. නමුත් තවමත් ඔවුන් තුල විඥ්ඥානය වර්ධනය වී නැත. පසුව පොලු මුගුරු හා තනාගත් ආයුධ ඇසුරෙන් දඩයමේ යෙදීම ඔවුහු ආරම්භ කලහ. කොටින්ම පරිසර නීති වලට අනුකූල නොවී පරිසරය වෙනස් කිරීමේ ක්‍රියා පටිපාටිය ආරම්භ කලහ. ඔවුන් තුල විඥ්ඥානය හට ගැණීමේ ක්‍රියාවලිය ආරම්භ වන්නේ එවිටයි. වෙනත් අයුරකින් කිවහොත් පරිසර ක්‍රියාදාමයන් පරාවර්තනය කිරීමේ ක්‍රියාදාමය හුදු සහජයන් හා ප්‍රතීකයන් අභිභවමින් විඥ්ඥානයික ක්‍රියාවලියක් දක්වා වර්ධනය වන්නේ එවිටයි.
"මේ අනුව විඥ්ඥානය බිහි වූයේ නිශ්පාදනයේ හා සමස්තයක් වශයෙන් ස්මාජ ජීවිතයේ අවශ්‍යතා වලිනි. සමාජයෙන් හා සමාජ සබදතා වලින් පරිබාහිරව විඥ්ඥානයට කිසි දිනෙක මතු වී ඒමට හෝ පැවතීමට නොහැක. ආරම්භයේ සිට අවසානය දක්වාම එය සමාජීය නිෂ්පාදිතයකි. ශ්‍රමයේ හා ඒකාබද්ධ මිනිස් ක්‍රියාකාරීත්වයේ ප්‍රතිඵලයකි." (දයලෙක්තික භෞතිකවාදය. වී ක්‍රපීවීන් ).
මෙම ද්‍රව්‍යවාදී සංකල්පය හා පෙරදිග දර්ශනයන් හි අඩංගු වන "විඥ්ඥානය තුලින් ද්‍රව්‍යය හට ගැනීම" ඒකාත්මික වන්නේ යයි සිතීම පවා කෙතරම් නිෂ්ඵල ක්‍රියාවක් දැයි මදකට සිතා බලන්න. ඒවා ඒකාත්මික කල නොහැක්කේ ඒවා එකම රේඛාවක නොපිහිටන සංකල්ප වන නිසාය. එකම රේඛාවකට ලං කිරීමටවත් නොහැකි සංකල්ප නිසාය.
ප්‍රධාන වශයෙන් ගත් කල මාක්ස්වාදයේ අපෙන් වාස්තවික ලෝකයක් ගැන සදහන් කරයි. එහි සියලු න්‍යායන් සූත්‍ර ගත වන්නේ මෙම පදනම මතය. නමුත් අප මෙම ලෝකය නිර්මාණය කොට ගන්නේ අපේ පන්චේන්ද්‍රියන් තුලිනි.
එසේම එය සමාජීය කාරණාවලට මෙන්ම පෞද්ගලිකව මිනිස් විඥ්ඥානය බිහි වීම සදහා ද වල්ංගුය. අලුත උපන් ලදරුවෙකු විඥ්ඥානය රහිත සත්වයෙකි. ඔහු විඥ්ඥානය ලස්බා ගන්නේ ක්‍රමක්‍රමයෙනි. අනෙක් මිනිසුන් සමග සබදතාව්යාක් රහිතව වැඩෙන ලදරුවෙකු තුල කිසිදා විඥ්ඥානයක් වර්ධනය නොවේ. එනම් "මිනිසා හා මිනිස් විඥ්ඥානය හැඩගැසීමේ පූර්ව කොන්දේසියක් වශයෙන් සිය මුල්ම වකවානුවේ සිටම යම් පුද්ගලයෙකු සමාජ ජීවිතයට සම්බන්ධ විය යුතුවේ". ( දයලෙක්තික භෞතිකවාදය යනු කුමක් ද? වී. ක්‍රපීවීන්).
එමෙන්ම මාක්ස්වාදී විඥ්ඥානයට භාෂාවෙන් තොරව පැවතිය නොහැක. "භාශාව විඥ්ඥානය තරම්ම පැරණිය. භාෂාව ප්‍රායෝගිකය. එය අනෙක් මිනිසුන් සදහාද පවත්නා වූ සැබෑවිඥ්ඥානයයි. විඥ්ඥානය මෙන්ම භාෂාව පැන නගින්නේ අනෙක් මිනිසුන් සමග ඇසුරු කිරීමේ වුවමනාවෙන් හා අවශ්‍යතාවයෙන් පමණි." (කාල් මාක්ස්, ප්‍රෙඩ්‍රික් එන්ගල්ස්. එකතු කල කෘති. 5 වෙලුම )
කෙටියෙන් කිවහොත් මාක්ස් කිසි වෙටෙකත් පෙරදිග දර්ශනයන්හි සදහන් වන ආකාරයේ විඥ්ඥානයක් ගැන කිසි විටෙකත් කතා කොට නැත. බුද්ධ දර්ශනයේ සදහන් වන විඥ්ඥානය ඊට අතිශයින්ම ගැඹුරු මෙන්ම හාත්පසින්ම වෙනස් සංකල්පයකි. බුදුන් වහන්සේ විඥ්ඥානයෙන් ද්‍රව්‍යය හට ගන්නවායයි කීවේ එයටය.මාක්ස් කිසි විටෙකත් සිය න්‍යායන් තුල එම විඥ්ඥානයට කිසිදු වැදගත් කමක් දුන්නේ ද නැත. සත්‍ය වශයෙන්ම මාක්ස් කරගන්නා ලොකුම වැරැද්දත් මෙයමය. (මේ පිලිබද විග්‍රහයක් "ලෙනින් වාදීන්ට වදනක්" යන කොටසේ මා විසින් අන්තර් ගත කොට ඇත.) ඔහු කතා කරන "ද්‍රව්‍යයෙන් විඥ්ඥානය හට ගැණීම" වෙනමම කතාවකි. එය කිසි දිනෙක කිසිම ආකාරයේ බටහිර විද්‍යාත්මක සොයාගැණීමක් යටතේ වුවද පෙරදිග දර්ශනයන්හි සදහන් "විඥ්ඥානයෙන් ද්‍රව්‍යය හට ගැනීමේ" සංකල්පයට ඌණනය කල නොහැකිය. එවා තනිකරම එකිනෙකින් ස්වායත්ත සංකල්ප වේ. වෙනත් දැණුම් පද්ධති දෙකක් යටතේ නිර්මාණය වූ සංකල්ප වේ. කිසි දිනෙක සමපාත වන්නක් ද නොවේ.
සමාජවාදය අයිඩියල් ද?
සමාජවාදය යනු කුමන ආකාරයේ සමාජයක් ද? මේ ගැණ මදක් අවසාන වශයෙන් විමසා බැලීම වටී.
මාක්ස් සකල මානව ඉතිහාසය මෙන්ම මානව සමාජ පරිණාමයද එහි අනාගතයද පංති සටනේ හා ඒ හා බැදුනු නිශ්පාදන ක්‍රියාවලියකට ඌණනය කරයි. බටහිර සංකල්ප මත ගොඩ නැගුනු මාක්ස්වාදය නිශ්පාදනයට හා පර්භෝජනයට සියල්ල ඌණනය කරමින් මානව දයාව, කරුණාව, මෛත්‍රිය වැනි උත්කෘශ්ඨ මානව ගුණාංග නොසලකා හැරීම එක් අතකින් පුදුමයක් නොවේ.
සැබැවින්ම මාක්ස් හා ලෙනින් දකින සමාජවාදී හෝ එතනිනුත් ඔබ්බට කොමියුනිස්ට් සමාජය කෙබන්දක් ද? එය නිශ්පාදනය හා ආදායම සමසේ බෙදී යන සමාජයකි. එපමණකි. සැබැවින්ම එහි හරය එපමණකි. මාක්ස් හා එන්ගල්ස් පරිපූර්ණ සමාජ තත්වයක් ලෙස දකින්නේ එබන්දකි. මෙය කෙතරම් අවපූර්ණද? මෙම සමාජය තුල මානව දයාවට හා මෛත්‍රියට ඇති ඉඩකඩ කවරේද? සැබෑ විඥ්ඥානයට හා මමත්වය කෙරෙහි අවධානයක් යොමු නොකල මාක්ස්වාදී න්‍යායන්, භෞතික ක්‍රියාවලියකින් මමත්වය නැති කිරීමට යන වෑයම කෙතරම් සාර්ථකද? ( මේ පිලිබද තරමක් දීර්ඝ විග්‍රහයක් ලෙනින් වාදීන්ට වදනක් යන කොටසේ මා විසින් කොට ඇත. )
පවත්නා ලෝකය ගමන් කරන දිශාව කිසිසේත් සහෝදරත්වයේ බැම්මෙන් බැදී ගිය අයිඩියල් සමාජවාදී තත්වයක් නම් නොවේ. එහි නිශ්පාදනය හා ආදායම යම් පමණකට සමසේ බෙදී යාම නම් දක්නට ඇත. එය මිනිසුන් එකිනෙකා පරයමින් අන්ධ ලෙස ගමනේ දුවන හෙම්බත් හා අතෘප්තිකර ව්‍යාජ මිනිසුන්ගේ රාජ්‍යයක් පමණි. උත්කෘශ්ඨ වූ මානව ගුණාංග වලින් හෙබි සංස්කෘතියකින් යුක්ත පෙරදිග අපි අන්ධ ලෙස එවන්නක් තව දුරටත් අයිඩියල් සමාජයක් ලෙස වන්දනාමාන කිරීම කල යුතුද?
මෙම සමාජයේ යම් කිසි සිස්ටමැටික් බවක් නම් දැකිය හැකි වනු ඇත. නමුත් සිස්ටමැටික් බව යනු මානුශීය බව නොවේ. උදාහරණයක් ලෙස දියුණු රටවල වයසක පුද්ගලයින් බස් රථයට නැංවීම සදහා වෙනම නිලධාරියෙකු සිටින බව වරක් කෙනෙකු මා සමග උජාරුවෙන් පැවසීය. මට අසන්නට ඇත්තේ ඔබලා එතරම්ම 'චාටර් ද?' යනුවෙන් පමණි. අපේ රටේ වයසක මනුස්සයෙකු බස් රථයට නගින්නට බලා සිටියොත් ඔහු පෙරලාගෙන නගින කෙනෙක් වෙතොත් ඒ ඉතා කලාතුරකිනි. දුර ගමන් සේවා බස් රථයක වයසක මනුස්සයෙකුට තබා කාන්තාවකට වුවද වැඩි වේලා නැගිටගෙන යාමට සිදු වන්නේ නැත. බඩ දරු අම්මා කෙනෙකුට හෝල්ට් එකකට වඩා සිටගෙන යාමට සිදු වන්නේ නැත. වර්තමානයේ මෙම උතුම් ගති ලක්ශන තරමකට හෝ මිනිසුන් තුලින් පිරිහෙනවානම් පිරිහී ඇත්තේ අප රට ගෝලීය බලපෑම් හමුවේ කෙමෙන් භාජනය වෙමින් පවතින අධි පරිභෝජනවාදී හා ආත්මාර්ථකාමී ජීවන රටාවන් සමාජය කෙමෙන් ආක්‍රමණය කිරීමෙන් මිස මිනිසුන්ගේ වරදින් නොවේ.
මෙවන් ආර්ථික ක්‍රමයක්, සමාජයක් තුල සෑම දෙයකටම මිලක් නියම වේ. එහි මිනිසෙකුගේ පැ‍යක් ඩොලර් ගනණකට ඌණනය කල හැක. මහලු මිනිසා බස් රථයට නංවන මිනිසා එය කරන්නේ සිය ඩොලර් කිහිපය උපයා ගැනීමට මිස සැබෑ මානව අනුකම්පාවකින් නොවේ. එහි මානුශීය බවක් ගැබ් වී නොමැත. යම් ක්‍රියාවලියක් කෘථිමයෙන් සමාජයට ආරෝපණය කිරීමට අවශ්‍ය වන්නේ එය ස්වභාවයෙන් සිදු නොවන විටය. උතුම් බෞද්ධ සංස්කෘතියකින් හෙබි අපට එවැන්නක් අවශ්‍ය නැත. බටහිර රටවල මෙන් දරුවන් නැලවීමේ පංති, සීයලා ආච්චිලා නැන්දලා මාමලා එකට එක් වන මානව සබදතා වලින් අග තැණ්පත් සමාජයක් හිමි අපට අවශ්‍ය නැත. පවත්නා ලෝක ට්‍රෙන්ඩ් එක ඉතා යහපත් යයි හා එයින් සමාජවාදය කරා එලබියහොත් ඉතා යහපත් යයි ප්‍රීති වෙමින් සිටියහොත් අපටද මානුශීය වටිනාකම් ඩොලර් වලට ලඝු කරන මානුශීය බවින් තොර සිස්ටමැටික් (සමාජවාදී) සමාජයක් බිහි වීම වැලැක්විය නොහැක.
අපට අවශ්‍ය එබන්දක්ද? නැතිනම් සමාජවාදයේ මුලාව වටහාගෙන මානුශීය ගුණාංග සපිරි,පරිසරය, සොබාදහම සමග මිනිසාගේ ජාලගත පැවැත්ම අවධාරණය කෙරෙන, අධිපරිභෝජනයෙන් මිදුනු, නිර්වාණය සමග සංගත වූ හර පද්ධතීන්ගෙන් සමන්විත සමාජ අර්ථ ක්‍රමයක් බිහි කිරීමේ අවශ්‍යතාවය වටහා ගනිමුද?
Saturday, February 4, 2012
නිදහස යනු....
මනුෂ්‍යයන් වන අප සියල්ල මනසින් නිර්මාණය කරන්නෝ වම්හ. ගති සිරිත්, ආචාර විධි, සදාචාරාත්මක ආකෘති, උස්පහත් භේද, දැනුම යන මේ සියල්ල අපගේ නිර්මාණ වේ. අපගේ සම්මුතීන් වේ. එසේ නිර්මාණය කරගත් සම්මුතීන් තුලින් අපි ලෝකය දකින්නෙමු. මෙම ආකෘති දේශයට, කාලයට සාපේක්ශ වන අතර එක් එක් ආකෘතීන් අතර පොදු සම්මතයන් මෙන්ම වෙනස්කම්ද ඇත. අපගේ සංස්කෘතිය බුද්ධ දර්ශනයෙන් ආභාශය ලැබූ අතර නිර්වාණය අවසානය පරමාර්ථ කොටගත් සදාචාරාත්මක ආකෘතියක් අප ගොඩ නගාගෙන ඇත්තෙමු.(නමුත් සිංහල සංස්කෘතිය යනු බුද්ධ දර්ශනයෙන් අභාශය ලැබූවක් මිස බුද්ධ දර්ශනය නොවන බවද එහි ද පිළිකෙව් කල යුතු දුර්වලතා පවතින බවද අවධාරණය කල යුතුය.)
ඉන්දියානුවන් ගේ සදාචාරාත්මක ආකෘතිය බ්‍රහ්මන් එල්ල කොටගත් එකක් වන අතර බටහිරයන්ගේ එය ස්වර්ගය ඉලක්ක කොට ගත් එකක් වෙයි. මෙම සදාචාර පද්ධති කාලයාගේ ඇවෑමෙන් නීති පද්ධති බවට පරිවර්තනය වන අතර අප සිත් තුල යථාර්ථයක් ලෙස මුල් බැස ගනී. ලෞකික සැපත හා ස්වර්ගය තුල ලෝකෝත්තර සැපත අරමුණු කොට ගත් බටහිර සදාචාරාත්මක හා නීති පද්ධතිය සමග ගණිකා නිවාස හෝ වයෝවුර්ධ දෙමාපියන් පෝශණය නොකිරීම සංගත වන්නේද ( එතරම් අවුලක් නොවන්නේද ) සිංහල හෝ දමිළ සංස්කෘතිය තුල එය සංගත නොවන්නේද එම නිසාය. තවද දමිළ සංස්කෘතිය හා සදාචාරාත්මක පද්ධතිය තුල හින්දු ආගමේ බලපෑමද සමග සත්ව පූජාව සංගත වන්නේද සිංහල සංස්කෘතිය තුල එය සංගත නොවන්නේද එම නිසාය.
බටහිර අධිරාජ්‍යවාදය සමග සිදු වූ සංස්කෘතික ඝට්ඨනය ද සමග මෙම සදාචාර පද්ධතීන්ගේ මුසුවීමක් සිදු විය. ඔවුන් විසින් අපට කෘතිමව ඇති කොට ගිය අපගේ දේශයට, දේශගුණයට හෝ ආගම සමග සංගත නොවන්නා වූ ආචාර විධි හා සංස්කෘතික රාමූන් තුල අප තවමත් චින්තන වහලුන් වී ඇත්තෙමු. එම නිර්ණායක තුලින් උසස් පහත් භේද මනින්නෝ වෙමු. එම රාමූන් පරම සත්‍යයන් යයි ද එතුලින් ලෝකය නිර්වචනය වන්නේ යයිද සිතන්නෙමු.
උදාහරණයක් ලෙස හැදි ගෑරුප්පුවෙන් කෑම අපගේ දේශගුණය සමග කොතරම් අසංගත වුවත් කන්නා හා නොකන්නා අප මනසින් වර්ගීකරණය කරන්නෙමු. කලිසම හා සරම මනසින් වර්ගීකරණය කරන්නෙමු. පොශ් කඩයකට ගොස් කඩ්ඩෙන් කෑම ඉල්ලන්නා හා සිංහලෙන් ඉල්ලන්නා වර්ගීකරණය කරන්නෙමු. අවිඥ්ඥානවකවම අප විදෙස් චින්තනයක වහලුන් වී ඇත්තෙමු.
අතෙන් කෑම හැන්දට වඩා උසස් වන්නේ කෙසේද? මේ සියල්ලම අප මනසින් තනා ගත් සීමාවන් වේ. අප විසින් කල යුත්තේ අපගේ දේශයට හා ආර්ය අශ්ඨාංගික මාර්ගය සමග සංගත වන ආචාර ධර්ම පද්ධතියක් තනා ගැනීම හා එතුලින් ලෝකය දැකීමට මානසික පරිවර්තනයක් ඇති කර ගැනීමය. එසේ නැතිව බොරුවට නිදහස් උලෙලක් තිබ්බාට කොඩියක් වාහනේ ගසා ගත්තාට අප නිවහල් ජාතියක් වන්නේ නම් නැත. ලොව කිසිදු ආචාර ධර්ම, සංස්කෘතියකට නොදෙවෙනි ශ්‍රේෂ්ඨ චින්තනයක් අපට උරුම බවත් අප ලෝකය දැකිය යුත්තේ එතුලින් බවත් යළි සිහියට නගා ගැනීමට කාලය එලඹ ඇත.
ඉන්දියානුවන් ගේ සදාචාරාත්මක ආකෘතිය බ්‍රහ්මන් එල්ල කොටගත් එකක් වන අතර බටහිරයන්ගේ එය ස්වර්ගය ඉලක්ක කොට ගත් එකක් වෙයි. මෙම සදාචාර පද්ධති කාලයාගේ ඇවෑමෙන් නීති පද්ධති බවට පරිවර්තනය වන අතර අප සිත් තුල යථාර්ථයක් ලෙස මුල් බැස ගනී. ලෞකික සැපත හා ස්වර්ගය තුල ලෝකෝත්තර සැපත අරමුණු කොට ගත් බටහිර සදාචාරාත්මක හා නීති පද්ධතිය සමග ගණිකා නිවාස හෝ වයෝවුර්ධ දෙමාපියන් පෝශණය නොකිරීම සංගත වන්නේද ( එතරම් අවුලක් නොවන්නේද ) සිංහල හෝ දමිළ සංස්කෘතිය තුල එය සංගත නොවන්නේද එම නිසාය. තවද දමිළ සංස්කෘතිය හා සදාචාරාත්මක පද්ධතිය තුල හින්දු ආගමේ බලපෑමද සමග සත්ව පූජාව සංගත වන්නේද සිංහල සංස්කෘතිය තුල එය සංගත නොවන්නේද එම නිසාය.
බටහිර අධිරාජ්‍යවාදය සමග සිදු වූ සංස්කෘතික ඝට්ඨනය ද සමග මෙම සදාචාර පද්ධතීන්ගේ මුසුවීමක් සිදු විය. ඔවුන් විසින් අපට කෘතිමව ඇති කොට ගිය අපගේ දේශයට, දේශගුණයට හෝ ආගම සමග සංගත නොවන්නා වූ ආචාර විධි හා සංස්කෘතික රාමූන් තුල අප තවමත් චින්තන වහලුන් වී ඇත්තෙමු. එම නිර්ණායක තුලින් උසස් පහත් භේද මනින්නෝ වෙමු. එම රාමූන් පරම සත්‍යයන් යයි ද එතුලින් ලෝකය නිර්වචනය වන්නේ යයිද සිතන්නෙමු.
උදාහරණයක් ලෙස හැදි ගෑරුප්පුවෙන් කෑම අපගේ දේශගුණය සමග කොතරම් අසංගත වුවත් කන්නා හා නොකන්නා අප මනසින් වර්ගීකරණය කරන්නෙමු. කලිසම හා සරම මනසින් වර්ගීකරණය කරන්නෙමු. පොශ් කඩයකට ගොස් කඩ්ඩෙන් කෑම ඉල්ලන්නා හා සිංහලෙන් ඉල්ලන්නා වර්ගීකරණය කරන්නෙමු. අවිඥ්ඥානවකවම අප විදෙස් චින්තනයක වහලුන් වී ඇත්තෙමු.
අතෙන් කෑම හැන්දට වඩා උසස් වන්නේ කෙසේද? මේ සියල්ලම අප මනසින් තනා ගත් සීමාවන් වේ. අප විසින් කල යුත්තේ අපගේ දේශයට හා ආර්ය අශ්ඨාංගික මාර්ගය සමග සංගත වන ආචාර ධර්ම පද්ධතියක් තනා ගැනීම හා එතුලින් ලෝකය දැකීමට මානසික පරිවර්තනයක් ඇති කර ගැනීමය. එසේ නැතිව බොරුවට නිදහස් උලෙලක් තිබ්බාට කොඩියක් වාහනේ ගසා ගත්තාට අප නිවහල් ජාතියක් වන්නේ නම් නැත. ලොව කිසිදු ආචාර ධර්ම, සංස්කෘතියකට නොදෙවෙනි ශ්‍රේෂ්ඨ චින්තනයක් අපට උරුම බවත් අප ලෝකය දැකිය යුත්තේ එතුලින් බවත් යළි සිහියට නගා ගැනීමට කාලය එලඹ ඇත.
Friday, February 3, 2012
ලිං ගැට්ටෙන් අහස බැලීම....
මට Economics යන්නට අන්තර්ජාලයේ දුටු අර්ථ දෑක්වීමක් නිසා මෙය ලිවීමට සිත් විය. එහි ආර්ථික විද්යාවේ අර්ථ දෑක්වීම ලෙස 'ආර්ථික විද්‍යාව යනු මිනිසාගේ අසීමිත අවශ්‍යතාවයන් සැපිරීමට සීමිත සම්පත් යොදා ගන්නේ කෙසේද' යනුවෙන් සදහන් වෙයි. තවත් විවිධ නිර්වචනයන් තිබුණද ඒ සියල්ලගේම මූලික හා මුඛ්ය හරය මෙය විය. මෙය කොහෙන් ආ කවුරු කී මගුලක් දැයි නැවත පොඩ්ඩක් සිතා බැලිය යුතුය.
මිනිසාගේ අසීමිත අවශ්‍යතා සැපිරීමට සීමිත සම්පත් වලට තබා අසීමිත සම්පත් වලටවත් නොහැකි බව පෙරදිග අපට අමුතුවෙන් කියා දීමට අවශ්‍ය නැත. සොබා දහමේම කොටසක් වන අපට එසේකිරීමට අයිතියක් නැතුවාක් මෙන්ම මෙබදු පටු චින්තනයන් හා නිර්වචනයන් හා සබැදුනු දැනුම විසින් විනාශ කර දමන සොබා දහම විසින් පෙරලා අප විනාශ කරන බව නොකිවමනාය. එබදු සංකල්ප අපගේ චින්තනය සමග බද්ධව පවතී. අපේ සංකල්ප වලට අපේ දෙය දෙවැනි තැනට දමන අපි බටහිර දැනුම හා නිර්වචන වන්දනාමාන කරමින් එයින් ලෝකය නිර්වචනය වන්නේ යයි සිතමින් යන මෙම ගමන ගැන දෙවරක් සිතීමට කාලය එලඹ ඇත.
උඩුගං බලා පිහිනීමක් විය හැකි වුවත් අනියම් ආකාරයකින් හෝ බහුජාතික සමාගම්වල ඩිරෙක්ටර් බඩ තඩියන්ගේ බඩකට පිරවීමටත් ලෝකය විනාශ කිරීමටත් දායක නොවී ඒ වෙනුවෙන් උත්සාහ මාත්‍රයක් හෝ දරා මිය යාම යහපති.
ඒ අනුව බලන කල ආර්ථික විද්යාවේ ද එනයින් ආර්ථික විද්‍යාව තුලින් ව්‍යුත්පන්න වන හා ආර්ථික ය සමග සබැදුනු ක්ෂේත්‍රයන් ගේ ද මූලික අරමුණ හා පරමාර්ථය මෙය බවට පත් වෙයි. ආර්ථිකමය, සංස්කෘතිමය, දේශපාලනික හෝ අන් මොනම යම් ක්ෂේත්‍රයක් වත් වියුක්ත නොවන නිසාත් මේ සියලු දේ සංයුක්ත නිසාත්, තවද මේ සියලු ක්ෂේත්‍රයන් එකට ගැට ගසා තබන යෝධ හුයක් හා ප්‍රධාන සාධකයක් වන ආර්ථිකයට එකී ක්ෂේත්‍රයන් අතුරින් මූලික තැනක් හිමි වන නිසාත් (මාක්ස් හා එන්ගල්ස් සමස්ත මානව ඉතිහාසය හා සමාජ ක්‍රියාකාරකම් ආර්ථිකයට ඌණනය කරන්නේ මේ නිසාවෙනි. මාක්ස් ගේ මේ ක්‍රියාව කොතරම් ගොබ්බ වුවත් අපට ග්‍රහනය වන ලෝකය තුල ආර්ථිකයට ඇති වැදගත් කම මෙයින් පිලිබිඹු වෙයි. ) එකී සියලු ක්ෂේත්‍රයන් තුල ආර්ථික විද්යාවේ මෙම ගොබ්බ,මුග්ධ,පටු,ආත්මාර්ථකාමී හා විනාශකාරී සංකල්පය හොල්මන් කරයි.
විනාශකාරී සිද්ධිය වන්නේ ආර්ථික පද්ධතියේ හරය එසේ වන විට එහිලා අනෙකුත් ක්ෂේත්‍ර වලට පවතින සබදතාවයන් නිසා රටක ජාතික ප්‍රතිපත්තිද දෙශපාලනික ප්‍රතිපත්තිවලද හරය එය බවට පත් වීමය. මිනිසුන්ට අසීමිත අවශ්‍යතා කෘතිමව ජනනය කිරිමටත් එම අවශ්‍යතා ලුහු බැද යාමටත් අවසානයේ විනාශ මුඛයට ඇද වැටීමටත් ඒවා දායක වීමය.
එසේ නොකලහොත් අපට 'දියුණු' වීමට නොහැකිය. මේ දියුණුවද අප පිට පැටවූ මිත්‍යාවකි. අපේ ඕනෑම පොඩි එකෙකුගෙන් ඇසූ විට අප දියුණු වෙමින් පවතින රටකි යයි පිලිතුරු දෙනු ඇත. එම දියුණුව මනින්නේද බටහිරයන්ගේ නිර්ණායකයන් වලිනි. එක් මිනිසෙකුට පවතින වාහන ගණනද, ගෙදරක තිබෙන ටෙලිවිශන් ගණනද යනාදී මෙකී නොකී නිර්ණායක මහ තොගයක් ඇත. මේවායේ වැරද්දක් නැත. එහෙත් දියුණුව යනු එයයයි අපි අර්ථ දක්වන්නේ කෙසේද. සෑම විටෙකම භෞතීකය හමුවේ ආධ්‍යාත්මය දෙකට දමන ඔවුන් සතුට යනු භෞතිකය තුලින් ජෙනරේට් කල හැකි දෙයක් යයි මුලාවක සිටිති. මෙම මුලාවේ තරම විශ්‍රාම ගොස් දරුවන්ගෙන් ඈත්ව තනිව වෙසෙන ඇමෙරිකානුවෙකු හා විස්තෘත පවුල් තවමත් ශේශව පවතින ලංකාවේ සිය දරුවන් මුණුබුරන් සමග කෙලිදෙලෙන් පසු වන වැඩිහිටියෙකු සතු භෞතික වස්තූන් ප්‍රමාණයත් ඔවුන් සතු සතුටේ ප්‍රමාණයත් සසදා බැලූ විටය. මොවුන් ගෙන් වඩා දියුණු කවුද යන්න නැවත නැගිය යුතු ප්‍රශ්නයකි.
විහුලුව වන්නේ අභිමානවත් චින්තනයකට හා සංස්කෘතියකට උරුමකම් කියන අප ද මෙකියනු ලැබූ දියුණුව පරම සත්‍යයයිද එයින් ලෝකය නිර්වචනය වන්නේ යයිද සිතමින් බ්‍රේන් වොශ් වීමයි.
උදාහරණයක් ලෙස කුඩා කල අපට හෙවත් ධරණීය සංවර්ධනයේ අර්ථ දැක්වීම උගන්වන විට අපි කට බලියාගෙන අසා සිටියෙමු. 'සීමිත ස්වභාවික සම්පත් මතු පරපුරටත් ඉතිරි කරමින් අරපරිස්සමින් භාවිත කරමින් මිනිසා සදහා යොදා ගැනීමය'. විද්යාවේ අරමුණ 'මිනිසාගේ ජීවිතය වඩාත් පහසු කිරීම'ය.
අපි ලෙස ධරණීය සංවර්ධනය ගමු. මෙය ලෝකයේ ඇති ලොකුම බොරු වලින් එකකි. මතුපිටින් ස්වභාවික සම්පත් ඉතිරි කරමින් ලස්සනට යන ගමනක් මෙන්ම පරිසර හිතකාමී බවක් පෙනෙන්නට ඇත. නමුත් මෙයින් කියන්නේ කුමක් ද? අප විසින් සම්පත් ඉතිරි කල යුත්තේ අප සොබා දහමේ කොටසක් නිසාවත් එය කාබාසිනියා කිරීමට අපට අයිතියක් නැති නිසාවත් නොව අනාගත මනුශ්‍යයන් විසින් ද කාබාසිනියා කිරීමට ඉතුරු කිරීමටය. පෙරදිග ජාලගත චින්තනය හා මෙය සම්පූර්ණයෙන් වෙනස් සංකල්ප දෙකකි. පැරණි ගොවි තැනේදී අස්වැන්නෙන් කොටසක් සතුන් සදහා ඉතිරි කලේද කෘශිකර්මය සදහා යොදාගත් ජලය නැවත පරිසරයට මුදා හැරියේද පරිසරය සුරැකීමට නොව අපිද පරිසරයේ කොටසක් නිසා එය අයථා පරිහරණයට අපට අයිතියක් නැති නිසාය. සොබාදහමේ විශාල ජාලයක් තුල අප එක් කොටස්කරුවෙකු පමණක් බව අපගේ විඥ්ඥානය තුල ගැබ්ව පැවති නිසාය.
එම නිසා ඔය කියන ධරණීය හුදු සංවර්ධනය වංචාවක් පමණි. මිනිසා සොබා දහමේ ස්වාමියාය යන සංකල්පය තිබෙන තාක් මිනිසා සොබා දහම විනාශ කරනු ඇත.
අප ලිං ගෑට්ටෙන් අහස බලා ලිං ගෑට්ටෙන් පෙනෙන්නේ පරම සත්‍ය යයිද ඉන් එහාට කිසිවක් නැත යයි ද මුලාවට පත් වූ කාලය අවසාන කල යුතුය. නෑවතත් කීමට ඈත්තේ උඩුගං බලා පිහිනීමක් විය හැකි වුවත් අනියම් ආකාරයකින් හෝ බහුජාතික සමාගම්වල ඩිරෙක්ටර් බඩ තඩියන්ගේ බඩකට පිරවීමටත් ලෝකය විනාශ කිරීමටත් දායක නොවී වඩා යහපත් ලෝකයක් වෙනුවෙන් උත්සාහ මාත්‍රයක් හෝ දරා මිය යාම යහපති බවය.
Sunday, October 9, 2011
ශ්‍රී ලාංකේය සුභාවිත සංගීතයේ නිර්මාතෘ - අමරදේව - 2 කොටස
(ජීව දත්ත සදහා ඇසුර - ශ්‍රවණ මාධූර්යයේ ගායන ප්‍රතිබිම්භය, විමල් අභයසුන්දර - අමරදේව චිරං ජයතු, සුනිල් ආරියරත්න)
අමරදේවයන් තරම් සිය ගායනයේදී භාවප්‍රකාශණය උපරිමයෙන් භාවිතා කරන ශිල්පියෙක් ලාංකීය ඉතිහාසය තුල බිහි වී නැත. ඔහු ගීතයක් ගායනා කරන විට කනට මෙන්ම ඇසටද රසය. ගීතය තුලට සම වදින ආකාරය හා සිය කටහඩ පාලනය තුලින් ප්‍රේක්ශකයා ගීතයට අවශෝෂණය කරගන්නා ආකාරය මනෝහරය. ඔහු තරම් ගීතයේ අර්ථයට අනුකූලව ප්‍රේක්ශකයා තුල හැගීම ජනිත කරවන ගායකයෙකු තවත් නැත. ඔහුගේ සජීවී හා පටිගත කරනලද ගායනයන් අතර වෙනසක් නැති තරම්ය.
ඔහු ගීත ගායනයේදී අලංකාර යොදන ආකාරය බොහෝ නවක ශිල්පීන්ට ආදර්ශයකි. ඕන තැනටත් එපා තැනටත් එක සේ අනවශ්‍ය අලංකාර යොදමින් ගීතයේ භාවය විනාශ කරන බොහෝ ශිල්පීන් මෙන් නොව අවශ්‍ය තැන නිසි අලංකරණ හසුරුවමින් පූර්ණ භාව ප්‍රකාශනයෙන් යුතුව ඔහු ගායනා කරන ආකාරය මධුර මනෝහරය.
ඔහුගේ සෑම වචන උඡ්චාරණයක්ම අදාල හැගීම ජනිත කරවන ආකාරයට හා ඉතා පැහැදිලිව සිදුවේ. මහප්‍රාණ අල්පප්‍රාණ භේදය මැනැවින් පෙන්නුම් කරන ඔහු සිය හස්ත මුද්‍රා ශිල්පීයමය හැකියාව තුලින් ගීතය තවත් රස ගන්වයි. ඔහුගේ ජගන් මෝහිනී ගීතය ඔහුගේ අසමසම තනු නිර්මාණාත්මක හැකියාවත් මධුර මනෝහර ගායනයත් පිලිබිඹු කරන කැඩපතක් වැනිය. රාග කිහිපයක් ඇසුරු කර ගනිමින් ඔහු අතින් නිමවුනු භක්ති රසය දනවන මෙම ගීතය පිලිබදව සුනිල් එදිරිසිංහයන් වරක් පැවසුවේ
"අමරදේව සර් ජගන් මෝහිනී ගීතය ගායනා කලාට පසුව ලෝකයට තවත් සරස්වතී ප්‍රණාම ගීයක අවශ්‍යතාවය නැතුව ගියා. එය එතරම්ම පරිපූර්ණයි " යනුවෙනි.
එමෙන්ම ශ්‍රී ලාංකික දේශාභිමානී ගී අතුරින් අසමසම මුදුන් මල්කඩ හා මා සලකන "රත්න දීප ජන්ම භූමි" හා සැසදිය හැකි දේශාභිමානී ගීයක් තවත් නැති බව මගේ හැගීමයි. අමරදේවයන් මෙම ගීතය තනු නිර්මාණය හා ගායනය තුලින් ජනිත කරවන හැගීම ජනිත කරවීමට අනෙක් කිසිදු ගීයක් සමත් නැති බව මගේ පෞද්ගලික මතයයි.
ඔහු ගායනයේදී ශෘති පිහිටවීම අතිශය නිරවද්‍යය. ඉතා සියුම්ය. මෙය පිලිබද අගය කරමින් සුනිල් එදිරිසිංහයන් වරක් පැවසුවේ "හීයක් නියම ඉලක්කයට විදිනවා" වැනිය යනුවෙනි.
පසුගිය දිනෙක වෝටර්ස් එජ්හි පැවති ප්‍රනාම උලෙලකදී අමරදේවයන් අපහසුවෙන් වේදිකාවට නැග ගීත ගායනා කල අයුරු මා මවිතයට පත් කලේය. ඔහුගේ භාවය, ශෘතිය, අතිශය නිවැරදි උඡ්චාරණය ආදී ලක්ශන වලට වියපත් බව බාධාවක් නොවූ සැටියකි. ප්‍රබුද්ධ මෙන්ම අති විශිෂ්ඨ හා අසහාය ගායකයන් වන වික්ටර් රත්නායකයන්, දීපිකා පීරිස්, සනත් නන්දසිරි, සුනිල් එදිරිසිංහ වැනි ගායකයන් තුලින්ද සජීවී ගායනයන්හිදී (ඉතා සුලු මට්ටමේ) යම් ශෘති අස්ථාවර වීම් මම දැක ඇත්තෙමි. එසේ තිබියදී අවුරුදු 83ක් වන මෙම ගාන්ධර්වයාගේ අසමසම වූ ගායනය දැක මවිතයට පත් වීමි. ඔහු ශෘතිය කරා ගමන් කිරීම එතරම් සූක්ශමය. බොහෝ නවක ගායකයින්ට( ගායකයින් යයි කියා ගන්නා අය ) සජීවී ගායනය නොහැකිව රෙකෝඩින් වලින් පමණක් ජනතාව අතරට යන යුගයක ඔහු අමිල ආදර්ශයකි.
කොටින්ම කිව හැක්කේ "Perfect Pitching" කියාය.
සජීවී ගායනයක නිරත විය නොහැකි නම් ඔහු ගායකයෙකු ලෙස සැලකිය නොහැක. රෙකෝඩින් රූම් එකක සිය වරක් පමන පටිගත කරමින් කෑලි අමුණමින් ගීතයක් නිපදවීමට අපටත් හැකිය. තවද සජීවී සන්දර්ශන වලදී පසුපසින් ගීතය ප්‍රතිවාදනය කරමින් බොරුවට කට හෙල්ලීම (මයිම් කිරීම ) අද ඉතා ජනප්‍රියය. අනෙකුත් කරුණු පසෙක තිබියදී අඩුම තරමේ විශ්වාසයෙන් යුතුව සජීවී ගායනයකවත් නිරත විය නොහැකි ගායකයෙකුගෙන් ඇති පලය කුමක්ද? මෙයින් පැවසෙන්නේ සියලු නවක ගායකයින් එසේ යයි කියා නොවේ. කසුන් කල්හාර, නිමන්ත හේශාන්, නදීක ගුරුගේ වැනි අති විශිෂ්ඨ ශිල්පීන් රෙකෝඩින් කොලිටියෙන්ම යුතුව සජීවී ගායනයෙහි සමත් බව මෙහි ලා සදහන් කල යුතුය.
අමරදේවයන්ගේ සන්නාලියනේ ගීතය අසන විට දැහැනට සම නොවදින ලාන්කිකයෙකු වෙතොත් ඔහු මානවයෙකු විය නොහැක.තන්හා ආශා ගීතය අසන විට දැහැනට සම නොවදින ලාන්කිකයෙකු වෙතොත් ඔහු මානවයෙකු විය නොහැක.පිලේ පැදුර ගීතය අසන විට දැහැනට සම නොවදින ලාන්කිකයෙකු වෙතොත් ඔහු මානවයෙකු විය නොහැක.සසර වසන තුරු ගීතය අසන විට දැහැනට සම නොවදින ලාන්කිකයෙකු වෙතොත් ඔහු මානවයෙකු විය නොහැක. ඔහුගේ ගායනය භාවයන් ජනිත කිරීම එතරම් පරිපූර්ණ නිසාය. ඔහුගේ තනු නිර්මාණය භාවයන් උද්දීපනය කිරීමෙහි ලා එතරම් සමත්කමක් දක්වන නිසාය.
මෙම බ්ලොග් සටහන අවසන් කිරීමට ප්‍රථම සුනිල් ආරියරත්නයන් ඔහු පිලිබදව කල සටහනක් මෙහි තැබීම වටී.
"අප රටේ මහා ගද්‍ය රචකයන් බිහි විය හැකියි. ඒ විද්‍යා චක්‍රවර්තීලා ගුරුලු ගෝමීලා සිටි බැවිනි. මහා කවීන් බිහි විය හැකියි. තොටගමුවේ රාහුල හිමි, වෑත්තෑවේ විදාගම සිටි බැවිනි. මහා නරපතීන් බිහි විය හැකියි. දුටු ගැමුණු ලා පරාක්‍රම බාහුලා අපට සිටි බැවිනි. එහෙත් අපේ පොළවේ මහා සංගීතඥයින් පහල විය නොහැකියි. මන්ද විසිවන සියවස මුල් භාගය වන තුරුත් සංගීත නිර්මාණයක් තබා සංගීතඥ්යෙකුගේ නාම මාත්‍රයක්වත් අප වංශ කතාවේ සදහන් නොවන නිසාය. අමරදේවයන් විජයාගමනයේ පටන් මේ දක්වා ලංකා ඉතිහාසයේ පහල වූ විශිෂිඨතම සංගීතඥයා වන්නේ ඒ නිසයි."
Subscribe to:
Posts (Atom)